Wielkanocne obyczaje: śmigus-dyngus, pisanki i pascha

Święta Wielkiej Nocy mają to do siebie, że celebruje się inaczej w różnych regionach Polski. Pewne zwyczaje kultywowane są od wieków, z pokolenia na pokolenie.

Foto: flickr.com, lic. CC, 1banaan

- Pani Wiera Niczyporuk z Podlasia opowiadała, że szła po wodę do rzeki i myła się w tej zimnej wodzie - mówi etnografka Julita Charytoniuk. - Potem tę samą wodę z powrotem szła wylać do rzeki. Chodziło o to, żeby jej nie wylać w domu, tylko żeby te wszystkie grzechy obmyć i wylać. To jedna z tradycji śmigusa-dyngusa sprzed wielu, wielu lat.
Jeśli wydaje się komuś, że malowanie pisanek to banalna czynność, jest w błędzie. Są bowiem różne techniki, metody, sposoby. - W okolicy Lipska nad Biebrzą, gdzie jest zresztą słynny ośrodek pisankarski, robi się tzw. batik szpilkowy. Moczy się główkę szpileczki w rozgrzanym wosku i robi się wzorki. Natomiast na południe od Białegostoku jest batik lejkowy, czyli też rozgrzany wosk, ale nie ze szpileczki, tylko lejka. Można go było zrobić na przykład z końcówki sznurówki - opowiada gość "Stacji Kultura".

PRZECZYTAJ TEŻ: Polski stół wielkanocny

Wielkanoc to też oczywiście wspaniałe potrawy. Niezmiennie wielką popularnością cieszą się ciasta, a wśród nich wyjątkowa, okolicznościowa pascha. - Jest to ciasto drożdzowe przygotowywane z dodatkiem jajek, których jest kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt. To jest ciasto tylko na Wielkanoc. W pozostałe dni roku oczywiście też można je robić, ale wówczas nie używa się aż tylu jajek - tłumaczy Charytoniuk.
Okazuje się także, że w niektórych wsiach jest zwyczaj zabierania pokarmów w koszyczku na cmentarz, gdzie ludzie spożywają je w towarzystwie bliskich, którzy już odeszli.
(ac/kd)