Śluby w PRL. "Panna młoda musiała stanąć na głowie"

- Wymysleć fason mogła każda dziewczyna, ze znalezieniem dobrego krawca też mozna było sobie poradzić, ale najwięcej problemów sprawiało znalezienie odpowiednich materiałów - mówi dr Anna Straszewska.

Pokaz strojów z dzianiny na jarmarku ludowym Cepelii (Centrali Przemysłu Ludowego i Artystycznego CPLiA) na Starym Mieście w Warszawie w 1987 roku

Foto: PAP/Jan Morek

W komfortowej sytuacji były dziewczyny, których mamy miały materiały zachowane jeszcze sprzed wojny. W innych przypadkach liczyła się kreatywność. - Suknie ślubne szyto na przykład ze spadochronów. To były bardzo szlachetne tkaniny takie jak choćby jedwab - opowiada dr Anna Straszewska z Instytutu Sztuki PAN.

dr Anna Straszewska Najprostsze były suknie ślubne w stylu Ani z Zielonego Wzgórza. Proste, najczęściej uszyte z bawełny. Czasami nawet z bawełny pościelowej.

Zdarzało się też tak, że przyszłe panny młode przerabiały sobie... komunijne suknie. - Kroiło się ją na fartuszki i zdobiło nimi makiety, czy biodra - dodaje ekspertka. 

Jeśli natomiast dziewczynie zamarzyła się suknia z żurnala, było takie miejsce, w którym bez trudu mogła ją dostać. O kreacji cenniejszej niż złoto, obrusach adamaszkowych, które pasowały "do ołtarza" oraz o krynolinkach, które wkroczyły do Polski po odwilży dowiesz się więcej z nagrania audycji. Zuzanna Żubka-Chmiel z Międzynarodowej Szkoły Kostiumografii i Projektowania Ubioru opowiada także o sukniach ślubnych wielokrotnego użytku i tłumaczy dlaczego dziewczyny z inteligenckich domów nie chciały iść do ślubu w welonie.

***

Czytaj także

Grażyna Hase. Od "kozak looku" do ikony mody

Tytuł audycji: Zaklinacze czasu

Prowadzą: Anna Hardej i Jakub Jamrozek

Data emisji: 29.04.2017

Godzina emisji: 14.45

kul