Punktem wyjścia do opowieści jest przedstawienie widoku z okna pracowni profesora - wzgórze wawelskie od strony północnej, z katedrą i jej wieżami: zegarową, zygmuntowską i wikaryjską, zwaną też wieżą srebrnych dzwonów. Realistyczny obraz architektury przeplata się z bajkowym opisem szopki staropolskiej, która zdaniem autora jest przykładem zrozumienia istoty architektury Krakowa.