Jan Matyjaszkiewicz był związany ze scenami warszawskimi: Teatrem Młodej Warszawy (1956-1957), Teatrem Klasycznym (1957-1959), Studenckim Teatrem Satyryków (1969-1971), Teatrem Rozmaitości (1971-1977), Teatrem na Woli (1977-1981) i Teatrem Polskim (1981-1991).
W Teatrze Ateneum spędził jednak najwięcej sezonów (1959-1969) i ponownie od 1991 roku. Laureat wielu prestiżowych nagród, m.in. Splendora Splendorów (2014), Złotego Mikrofonu (2004) za mistrzowskie kreowanie postaci w „radiowym teatrze wyobraźni” oraz Feliksa Warszawskiego (2003) w kategorii najlepsza rola męska. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Interesuje się psychologią i numerologią.
W latach 80. definitywnie zrezygnował z grania w filmie. Całkowicie poświęcił się pracy w teatrze i radiu, zdecydowanie mniej w telewizji. Zagrał ponad 120 ról, a w teatrze telewizji i radia łącznie ponad 1000!
W bogatym katalogu ról te zagrane w warszawskim teatrze Ateneum i Teatrze Polskim stanowią zdecydowaną większość: Michał w „Dużym jasnym” w reż. J. Markuszewskiego, Profesor w „Inkarno” w reż. W. Laskowskiej, Pan Punio w „Idącym o poranku” w reż. K. Dejmka, Hrabia Wacław w „Mężu i żonie” w reż. J. Warmińskiego, Polpoch w „Męczeństwie i śmierci Jeana Paula Marata…” w reż. K. Swinarskiego, Alcest w „Mizantropie” w reż. A. Żarneckiego, Czyczykow w „Martwych duszach” w reż. A. Strzeleckiego, Rejent Milczek w „Zemście” i Stomil w „Tangu” w reż. K. Dejmka, Herzl w „Mein Kampf” w reż. R. Glińskiego, Porogin w „Odchodził mężczyzna od kobiety” w reż. T. Zygadło, Szambelan w „Iwonie, księżniczce Burgunda” w reż. W. Śmigasiewicza i M. Wojtyszki, Pan Dulski w „Moralności pani Dulskiej” w reż. T. Zygadły.
W latach 50. rozpoczął, początkowo pod opieką Reny Tomaszowskiej, swoją przygodę z radiowym mikrofonem. Stworzył setki głównych i epizodycznych ról w repertuarze klasycznym i współczesnym. Był m.in. Olesiem w słuchowisku J. Krasińskiego „Czapa, czyli śmierć na raty”, Profesorem w „Operetce” W. Gombrowicza, tytułowym „Dzielnym wojakiem Szwejkiem” J. Haška, Malvolio w „Wieczorze Trzech Króli” i Poloniuszem w „Hamlecie” Shakespeare’a, Żuryłłem w „Ciężkich czasach” M. Bałuckiego. Nieprzerwanie, od lat 60., kreował postać Henia Wilczewskiego, sąsiada głównych bohaterów powieści radiowej „W Jezioranach”.
W jednym z wywiadów powiedział o sobie „Dokonałem, jak sądzę, właściwego wyboru. Kilkadziesiąt lat życia minęło jak jedna sekunda, ale czuję się spełniony. Gram od lat w teatrze, ale ciągle gdy jestem na scenie towarzyszą mi te same emocje, które czułem będąc debiutantem. Dla mnie ważne jest to, że nie żałuję niczego, co udało mi się zrobić”.
