Uchwałę o jego przyjęciu podjął pogański jeszcze Althing czyli zgromadzenie wolnych mieszkańców. Około 30 lat później założono na pustkowiu, na zachodzie wyspy pierwszy klasztor. Kolejne powstawały w ciągu następnych pięciu wieków. Stanowiły one też ośrodki nauki i literatury.
W pierwszej połowie XVI w na Islandię dotarły z Danii prądy reformacyjne, które też zaakceptował Althing. W 1550 ścięto głowę ostatniego katolickiego biskupa.
To był koniec również klasztornego życia i nauki. Budynki zgromadzeń zniszczono a mienie rozgrabiono. Kościół katolicki nie mógł legalnie działać na wyspie do 1874 roku. W miarę upływu czasu pamięć po klasztorach pozostała jedynie w miejscowych nazwach geograficznych. Poszukiwania potrwają jeszcze dwa lata.
(IAR)