Publiczny to nie to samo, co narodowy. Czym jest wspólnota teatru?

W XVIII w. teatr publiczny oznaczał po prostu teatr dla publiczności – Dziś jest on częścią życia społecznego, włącza się w żywe problemy tej zbiorowości. Tak chciałabym go definiować – mówiła w Dwójce Joanna Krakowska, badaczka współczesnego teatru.

Teatr Wielki w Warszawie ok. 1900 r.

Foto: Wikimedia/CC

W 2015 r. minie równo 250 lat od pierwszej premiery zagranej przez zespół aktorów narodowych powołany do życia przez króla Stanisława Augusta. Sztuka nosiła tytuł "Natręci", a jej autorem był Józef Bielawski. Zaprezentowano ja publiczności w Warszawskiej Operalni na rogu obecnej ulicy Królewskiej i Marszałkowskiej.

Dzień 19 listopada 1765 r. uznaje się za symboliczny początek tradycji narodowego teatru w Warszawie, a także teatru publicznego w Polsce. Artyści polskiej sceny przy wsparciu Ministerstwa Kultury, Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Instytutu Teatralnego przygotowali szczególny program obchodów tej imponującej rocznicy. Radiowa Dwójka teatrem interesowała się zawsze, dlatego objęła rocznicowe obchody patronatem.

Zdaniem Joanny Krakowskiej warte podkreślenia jest to, że celebrować będziemy nie teatr narodowy, lecz publiczny. – Gdy myślimy o tym drugim, mamy na uwadze strukturę organizacyjną, dostępność, rolę społeczną; mówimy zarówno o instytucji, jak i o misji – oceniła. – Nie chodzi jednak o misję kultywowania podniosłych haseł, ale o różne odmiany owej misji – dodała.

Więcej w audycji "250 lat teatru publicznego w Polsce", którą prowadził Maciej Nowak.

mc/mm