Mimo łagodniejszych warunków klimatycznych, żołnierzy i cywilów dziesiątkowały choroby zakaźne. Główna kwatera i większość żołnierzy znajdowała się w opuszczonym obozie wojskowym w miejscowości Jungi-Jul, położonej 20 km od Taszkientu w Uzbekistanie.
Jednostki stacjonowały nie tylko w Uzbekistanie, ale we wszystkich sąsiadujących republikach. I tak:
• 5. Dywizja Piechoty (Dżalalabad, wschodnia Kirgizja)
• 6. Dywizja Piechoty (Szachriziabs, południowy Uzbekistan)
• 7. Dywizja Piechoty (Kermine, środkowy Uzbekistan, niedaleko Samarkandy)
• 8. Dywizja Piechoty (Pachta, wówczas Czok Pak, Kazachstan)
• 9. Dywizja Piechoty (Margelan w dolinie Fergany, Uzbekistan)
• 10. Dywizja Piechoty (Ługowoje, południowy Kazachstan)
• Centrum Wyszkolenia Artylerii (Karasuu, Tadżykistan)
• Szkolenie wojskowe i Inżynierowie (Wrewskoje, wschodni Uzbekistan)
• Siły pancerne (Otar, zachodnia Kirgizja, niedaleko Ałma Aty)
• Ośrodek Organizacyjny Armii (Guzar, południowy Uzbekistan)
Z tych miejsc armia Andersa rozpoczęła ewakuację, którą wsparli Brytyjczycy. Rozważane były dwie drogi - przez Turcję lub Iran. Z przyczyn politycznych wybrano drugą opcję. Pierwszy etap odbywał się koleją z obozów w Taszkiencie i Jungi-Julu do portu Krasnowodzk nad Morzem Kaspijskim, następny statkami do irańskiego portu Pahlavi.
Ewakuację zakończono do końca sierpnia 1942 roku. Z armią Andersa wyszło z ZSRR blisko 120 tysięcy ludzi, w tym ponad 75 tysięcy żołnierzy.
[Dane pochodzą z książki Normana Daviesa "Szlak nadziei", Rosikon Press, 2015]
