Il Giardino Armonico gra Mozarta i Haydna. Transmisja

W "Filharmonii Dwójki" posłuchamy koncertu wybitnego włoskiego zespołu specjalizującego się w wykonawstwie muzyki dawnej.

Il Giardino Armonico podczas koncertu dyrygowanego przez założyciela zespołu Giovanniego Antoniniego

Foto: Benjamin Pritzkuleit/wikimedia/CC BY-SA 4.0

Program:

Joseph Haydn Symfonia D-dur Le matin Hob. I/6; Kantata Berenice che fai Hob. XXIVa/10; Wolfgang Amadeus Mozart Giunse alfin il momento – Deh, vieni, non tardar – recytatyw i aria Zuzanny z IV aktu opery Wesele Figara KV 492; Non mi dir – aria Donny Anny z II aktu opery Don Giovanni KV 527; Joseph Haydn Symfonia A-dur Tempora mutantur Hob. I/64; Wolfgang Amadeus Mozart Grazie ai numi parti – Nel grave tormento recytatyw i aria Aspazji z opery Mitrydates, król Pontu.

Wyk. Sandrine Piau – sopran, Il Giardino Armonico, dyr. Giovanni Antonini

***

Joseph Haydn (1732-1809) uważany jest za ojca symfonii klasycznej. Będąc przez niemal 30 lat kapelmistrzem orkiestry książąt Esterházych w Eisenstadt miał do dyspozycji wybitnych instrumentalistów. Utworem, który znakomicie wykorzystywał ten potencjał jest jedna z pierwszych jego symfonii (nr 6), powstała w 1761 roku na początku jego pracy dla Esterházych, zwana od określenia towarzyszącego pierwszym taktom Le matin (Poranek). Widać w niej jeszcze odbicie barokowej tradycji concerto grosso w postaci wystąpień solowych różnych instrumentów smyczkowych i dętych (w tym nawet kontrabasu i fagotu w Menuecie). W ciągu kilkudziesięciu lat pracy w Eisenstadt styl kompozytorski Haydna ulegał zmianom, co widać w powstałej około 1778 roku Symfonii nr 64, noszącej nie bez przyczyny określenie Tempora mutantur. W tym czasie kompozytor większość czasu poświęcał operze, w powstałych wtedy symfoniach widać większe skontrastowanie wyrazowe i odbicie stylu Sturm und Drang (burzy i naporu). Kantata sopranowa Berenice che fai pochodzi z późnego okresu twórczości. Po raz pierwszy została wykonana w londyńskich Hanover Square Rooms 4 maja 1795 roku przez Brigidę Giorgi-Banti, dla której Haydn wyjął krótką scenę dramatyczną z libretta opery Antigono Pietra Metastasia i z której występu nie był zadowolony.

Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791) swą pierwszą operę stworzył w wieku 14 lat. Wbrew obawom krytyków jego Mitrydates, król Pontu, wystawiony w Mediolanie w 1770 roku, odniósł wielki sukces. Dramatyzowany recytatyw Grazie ai numi parti wraz z pełną elegancji, kantyleny i wirtuozerii arią Aspazji Nel grave tormento ukazują jak dojrzałym twórcą i wytrawnym znawcą opery był nastoletni Mozart. Kolejnym popisem jego scenicznego geniuszu jest aria Deh, vieni, non tardar z wystawionego w Wiedniu w 1786 roku Wesela Figara. Zuzanna przebrana za księżną parodiuje styl miłosnych pieśni śpiewanych przez arystokratki. Wewnętrznie skontrastowana i rozbudowana aria Donny Anny Non mi dir z Don Giovanniego (prapremiera w Pradze w 1787 roku) znakomicie ukazuje rozterki emocjonalne tej postaci w obliczu tragicznej śmierci ojca i nalegań Don Ottavia, by go poślubiła.

(Piotr Wilk/NOSPR)

***

Na "Filharmonię Dwójki" w piątek (27.01) w godz. 19.30-21.30 zaprasza Adam Suprynowicz.

bch