Ale jazz! Ogólnopolskie Festiwale Muzyki Jazzowej

Muzycy, którzy występowali na obu festiwalach, weszli do historii muzyki: Krzysztof Komeda, Jerzy Matuszkiewicz, Jan "Ptaszyn" Wróblewski, Jerzy Milian, Witold Sobociński i wielu innych. Ekspozycja ukazuje także portret zbiorowy społeczeństwa, którego spontaniczny udział uczynił z festiwali wielką demonstrację karnawałowej wolności.

Ówczesne wydarzenia miały szczególny charakter ze względu na kontekst czasów. Po tragicznych wydarzeniach Czerwca '56 w Poznaniu, na fali rosnących nastrojów kontestacji festiwale stały się nie tylko miejscem zamanifestowania entuzjazmu dla nowych prądów muzycznych, ale były także wyrazem poczucia zbiorowej tożsamości i przejawem niezgody na system oraz demonstracją potrzeby zmian o charakterze obyczajowym. Zaproszenie najważniejszych muzyków polskich i zagranicznych było niewątpliwie sankcjonowane przez władzę i miało być narzędziem zmiany jej wizerunku. Społeczeństwo jednakże wykorzystało sytuację odwilży, by zademonstrować swój stosunek do politycznego i obyczajowego rygoru lat 50.

Festiwale były niewątpliwie wydarzeniem przełomowym w historii jazzu w Polsce. Gatunek ten – traktowany nieprzychylnie przez władze ze względu na powiązania z kulturą zachodnią – początkowo rozwijał się przede wszystkim w przestrzeni kultury klubowej. Dzięki festiwalom z roku 1956 i 1957 jazz znalazł się w sferze powszechnego odbioru. Wystawa zwraca uwagę na znaczenie festiwali dla demokratyzacji muzyki jazzowej w Polsce. Co więcej, zdynamizowały one jeszcze bardziej dotychczasowe środowisko trójmiejskie, które było jednym z najważniejszych centrów powojennej kultury jazzowej. Trójmiasto stało się kuźnią talentów i do dziś muzycy wywodzący się z tego środowiska znajdują się wśród najważniejszych postaci gatunku. Co nie mniej ważne, II Ogólnopolski Festiwal Muzyki Jazzowej w 1957 r. był także początkiem narodzin muzyki rockowej w Sopocie i w Polsce.

materiały pasowe/ sm