PIOTR CZERWIŃSKI - "Pokalanie"

To jedna z najbardziej gorzkich książek o nas, o rzeczywistości, którą z przykrością można zestawiać z antyutopią, opisaną w "Mechanicznej Pomarańczy" (premiera naszej lektury zbiega się z premierą spektaklu Jana Klaty, wg tej książki).

Piotr Czerwiński (rocznik 1972) stawia "straszną" daignozę pokoleniu trzydziestolatków (w zasadzie więc można zawęzić do tej grupy tę diagnozę). Jest dziennikarzem i pokazuje środowisko dziennikarskie/kolejne zawężenie?/. Ponury obraz wyłania się zza słów, które w takim nagromadzeniu, skondensowaniu mogą przerazić, nawet zgorszyć. Książka jest "niepoprawna", więc trudno ją przyjmować ze spokojem i obojetnością. Powinniśmy jednak być ostrożni w swoim oburzeniu, choć trudno się nie oburzać. To jest rodzaj pułapki. Warto jednak zmierzyć się z nią.

Autor nie chce być utożsamiany z narratorem. To też sprawia niejaką trudność, ale wypada mu wierzyć, choć książka zawiera pewne elementy autobiograficzne.
Sam nie posługuje się językiem, którym pisze, ale poznał go i "prześwietlił" na wylot. W Prologu upewnia nas, że, chcąc opisać swoje pokolenie , musi sięgnąć po język, jakim ono mówi. W rozmowie zresztą, rzeczywistość ocenia jeszcze bardziej surowo, niż na kartach swojej książki. Ja, sądzę, że przerysowuje.