‘Promieniowanie ojcostwa’, w podtytule określone jako „misterium”, to ostatni tekst, jaki biskup Karol Wojtyła (44 letni wówczas) napisał z myślą o teatrze. Treść sztuki dotyczy podmiotowości ludzkiej, fenomenu miłości a także Boga jako tajemnicy metafizycznej. Człowiek, mężczyzna, Adam, spełnia się poprzez miłość, czując się zarazem jak dziecko; rozpoznaje też istotę Boga jako miłującego Ojca („Powraca się do ojca przez dziecko”).
‘Promieniowanie ojcostwa’ to jednocześnie dramat o niespełnionym pożądaniu, pragnieniu; o poczuciu niespełnienia się w roli mężczyzny – i o rodzicielskim niespełnieniu; o smutku „mężczyzny w połowie życia”, który czuje, że kończy się młodość czyli szansa spełnienia się w roli męża i ojca. To dramat wyrzekania się (na siłę) samego siebie, swoich głębokich pragnień – i popadania w samotność, którą daremnie stara się oswoić; jego zmagania krytycznie podsumowuje nawet Matka: „Mylisz się”. To tłumaczy smutek przenikający ten tekst, smutek uderzający już przy pierwszej lekturze, przywołujący np. niektóre części ostatnich kwartetów Beethovena…
Karol Wojtyła "Promieniowanie ojcostwa"
Adaptacja: Mariusz Orski
Reżyseria: Mariusz Orski
Realizacja akustyczna: Paweł Szaliński
Opracowanie muzyczne: Mariusz Orski
Obsada:
Maja Komorowska, Andrzej Ferenc, Weronika Humaj,