Jak donosi agencja AFP, w Jerozolimie odkopano nieznaną dotąd osadę, pochodzącą z I wieku n.e. Odkrycia dokonano podczas prac konstrukcyjnych na miejscu przyszłej kolejki.
Wnioskując ze znalezionych tam artefaktów, osada może pochodzić z okresu pomiędzy 70 r. n.e., kiedy to zburzono drugą świątynię jerozolimską, a pierwszą połową II wieku. Opuszczono ją najprawdopodobniej w 130 roku, podczas kolejnego anty-rzymskiego powstania. Ślady ognia i depozyty monet z wizerunkami panującego wówczas cesarza Hadriana wskazują na to, że, choć miasto zostało zniszczone, mieszkańcy mieli nadzieję, że do niego powrócą.
Niektórzy archeolodzy twierdzą, że w tym miejscu istniało także starożytne Nob, gdzie chronili się starożytni kapłani i gdzie Saul został namaszczony na króla Izraela. Z tym większym zapałem zabrano się do prac wykopaliskowych. „Nikt nie miał pojęcia, że tak ważne miasto znajdowało się kilka kilometrów na północ od Jerozolimy” – mówi Rachel Bar Nathan, jeden z archeologów prowadzących badania na stanowisku.
Miasto zbudowano na zachód od rzymskiej drogi, łączącej Jerozolimę z Flavia Neapolis (dzisiejszy Nablus), miastem założonym w 72 roku przez Tytusa, późniejszego imperatora. Znaleziska cystern na wodę wskazują, że mogło to być miejsc postoju dla podróżników, przemieszczających się tą właśnie drogą. Archeolodzy odkopali także pozostałości domów, budynków publicznych oraz kamienne naczynia, używane przez ówczesnych Żydów jako odporne na rytualne zanieczyszczenie. O tym, że mieszkańcy uczyli się także od swoich najeźdźców, świadczą pozostałości term, ogrzewanych typowo rzymską technologią.
Filip Wyrozumski
