Polityk i działacz związkowy. Współzałożyciel i pierwszy przewodniczący Solidarności, opozycjonista w okresie PRL. Prezydent RP w latach 1990–95.
Lech Wałęsa rozpoczął pracę jako elektryk w Stoczni Gdańskiej w 1967 roku. W grudniu 1970 roku został wybrany do komitetu strajkowego. Sześć lat później za krytykę działalności związków zawodowych i stoczniowej administracji został zwolniony z pracy.
W 1978 roku rozpoczął współpracę z członkami nielegalnych Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej "KOR", wielokrotnie zatrzymywany przez milicję.
14 sierpnia 1980 stanął na czele strajku w Stoczni Gdańskiej. 16 sierpnia został przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. 31 sierpnia w sali BHP Stoczni Gdańskiej podpisał wraz z wicepremierem Mieczysławem Jagielskim Porozumienie Gdańskie, gwarantujące m. in. powstanie niezależnych i samorządnych związków zawodowych. W październiku 1981 roku został wybrany na przewodniczącego NSZZ "Solidarność".
13 grudnia 1981 internowany. Na wolność wyszedł w listopadzie 1982. W maju 1983 roku powrócił do pracy w stoczni, miesiąc później spotkał się z Janem Pawłem II, 5 października 1983 otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla.
W maju 1988 roku brał udział w strajku w Stoczni Gdańskiej. W grudniu 1988 roku stanął na czele Komitetu Obywatelskiego, powołanego przy Przewodniczącym NSZZ "S". Kierował przedstawicielami opozycji podczas rozmów Okrągłego Stołu, prowadzonych od lutego do kwietnia 1989 roku. W 1990 roku na II Zjeździe Solidarności został ponownie jej przewodniczącym.
Jesienią 1990 roku w pierwszych w pełni wolnych wyborach został wybrany prezydentem RP.
