Martha Argerich na gorąco

Grałam zbyt rano jak na moje przyzwyczajenia. Jestem trochę śpiąca i atmosfera wydaje mi się jakaś inna.

W 1965 roku interpretacje Argerich zachwyciły warszawską pubiczność oraz jury połączeniem żywiołowego i niepokornego temperamentu latynoskiego z ogromnym szacunkiem i wyczuciem stylu chopinowskiego. Niezależna natura zwyciężczyni VII Konkursu Chopinowskiego dała o sobie znać po raz kolejny w 1980 roku, kiedy na znak protestu przeciwko wykluczeniu z Konkursu kontrowersyjnego Ivo Pogorelicia, pianistka zbojkotowała dalsze obrady jury. Zawiedzeni mogli poczuć się nawet najbardziej oddani wielbiciele fenomenu Argerich, gdy ponad ćwierć wieku temu artystka zrezygnowała ostatecznie z występów oraz nagrań solowych. Działalność koncertowa oraz kameralistyczna, w szczególności z udziałem młodych talentów–protegowanych królowej fortepianu, szybko przyniosła jednak nie mniej fascynujące owoce.