sibelius_andsnes_cover.jpg

Norweski pianista niebawem (18 maja) wystąpi na <a href="https://www.polskieradio.pl/326/6378/Artykul/2117985,Katowice-Kultura-Natura" target="_blank">Festiwalu Katowice Kultura Natura</a>, gdzie jako mistrz-rezydent grać będzie m.in. właśnie <a href="https://sonyclassical.com/releases/88985408502" target="_blank">utwory Sibeliusa</a> – warto im się więc przyjrzeć zawczasu. A jest czemu, choć ta poboczna dla kompozytora twórczość nie trzyma równego, wysokiego poziomu. Dominują drobiazgi, charakterystyczne portreciki postaci lub natury, choć może szczególną uwagę przykuwa utwór o czysto muzycznym tytule Rondino – niemal drapieżne, śmiałe w harmoniach i ostrym rysunku melodycznym. Sibelius melodykiem był wielkim, choć nieoczywistym, ale swój talent potrafił przenieść i do fortepianowej miniatury. Świetna jest melodia skocznego Pastuszka (Der Hirt) – gdyż nie tylko wesoła i pełna wdzięku, ale i zaskakująco zawieszana w zadumie na nagłych pauzach. Wciąga narracja krótkiego Impromptu, nr 5 z op. 97 – prostego, ale nawarstwiającego się niczym miniaturowa ballada. Niemal wieje grozą z pierwszego numeru intymnego cyklu Kylikki, szczególnym odkryciem może być jednak Świerk (Granen) z serii portretów drzew – mogący z powodzeniem wyprzeć z estrad powtarzane w kółko, zdecydowanie uboższe w inwencji najpopularniejsze z Preludiów Rachmaninowa. Gdybyśmy tylko chętniej kojarzyli Sibeliusa z fortepianem... Może więc – warto?<o:p></o:p>
Jakub Puchalski
<o:p></o:p>

Sibelius - Leif Ove Andsnes