Charles Richard-Hamelin | Orchestre symphonique de Montréal (OSM) | Kent Nagano / okładka płyty 

Przechwytywanie.JPG

Z etapu na etap wrażenie jałowości jego interpretacji raziło mnie coraz bardziej. No bo jak czerpać przyjemność z słuchania artysty, który używa identycznego klucza do odczytania chociażby form narracyjnych czy miniatur tanecznych? Kiedy w 2016 r. usłyszałem Kanadyjczyka na Festiwalu w Dusznikach-Zdroju dostrzegłem w jego grze jeszcze jeden mankament. We fragmentach wymagających technicznej precyzji a jednocześnie grania forte (np. finał Sonaty h-moll op. 58 Fryderyka Chopina) dźwięk Richarda-Hamelina z niezrozumiałych względów się wyostrzał, co w kontekście jego czysto akademickich interpretacji raziło podwójnie. 
Po tych nie do końca pozytywnych wrażeniach postanowiłem na jakiś czas odpocząć od wykonań tego artysty mając nadzieję, że Kanadyjczyk w końcu zacznie oferować coś więcej niż schematyczne odgrywanie nut. Nowy album wytwórni Analekta, obejmujący oba koncerty Chopina, pozbawił mnie jakichkolwiek złudzeń związanych z poprawą formy pianisty. Trudno w tym miejscu napisać cokolwiek odkrywczego o obu wykonaniach. Już od pierwszych dźwięków fortepianowej ekspozycji Koncertu f-moll op. 21 Artysta popadł w typowy dla siebie ostrożny perfekcjonizm, wyrażony poprzez wprowadzone umiarkowane tempa i dźwięk o mało zróżnicowanym ambitusie. Od strony technicznej wykonania te także można uznać za niewyróżniające się na tle innych. Richard-Hamelin ani nie emanuje wirtuozerią, ani niczym specjalnym nie razi słuchaczy. Niestety, wrażenie jałowości i przewidywalności tej gry nie opuściło mnie do końca płyty. 
Nie są to oczywiście złe produkcje, co dla Richarda-Hamelina byłoby chyba bardziej korzystne. Wszak o kiepskich wykonaniach - z uwagi na ich niepowtarzalność i idące za nią traumatyczne odczucia - często pamięta się przez lata. Interpretacje szkolne natomiast dość szybko popadają w zapomnienie. 
Słuchając albumu Charles’a Richarda-Hamelina, kolejny raz próbowałem odpowiedzieć na pytanie nurtujące mnie przy okazji lektur innych tego rodzaju schematycznych produkcji, chociażby Murraya Perahii czy Leifa Ove Andsnesa: jak to możliwe, że w środowisku muzycznym z jednej strony pozytywnie waloryzuje się bezcelowy perfekcjonizm, z drugiej zaś otwarcie krytykuje artystów z dalekiego wschodu, zarzucając im to, za co dodatnio ocenia się Richarda-Hamelina? Na czym więc polega fenomen Kanadyjczyka? Na to pytanie chyba nigdy nie poznam odpowiedzi.

Dariusz Marciniszyn

Akademizm i nic więcej