Fragment plakatu 10. edycji Konkursu Moniuszkowskiego

Przechwytywanie.JPG

W tegorocznym gremium zasiedli przede wszystkim menedżerowie i osoby odpowiedzialne za profil artystyczny teatrów, spodziewałam się więc rzezi niewiniątek – w dzisiejszym światku operowym śpiewacy obdarzeni wybitną indywidualnością często muszą ustąpić pola wokalistom „sformatowanym”, którymi łatwiej żonglować w międzynarodowych produkcjach, podporządkowanych także wizjom reżyserskim poszczególnych spektakli. Na razie obyło się bez poważniejszych ofiar, choć werdykt dał fory kilku śpiewaczkom, które moim zdaniom ustępują klasą części odrzuconych panów: jury postanowiło jednak zachować proporcje w obsadzie II etapu.
Wśród szczęśliwców znaleźli się zarówno śpiewacy doświadczeni i już poniekąd ukształtowani, jak i nieoszlifowane jeszcze diamenty. Do tych ostatnich zaliczę młodziutkiego, obdarzonego wielkiej urody bas-barytonem Vladislava Buyalskiyego z Ukrainy, do pierwszych – niezwykle świadomego swojego warsztatu, dysponującego oryginalnym barytonem Irlandczyka Benjamina Russela. Bardzo dobre wrażenie wywarł amerykański baryton Cody Quattlebaum – jedyny uczestnik konkursu, który okazał się w pełni świadom pułapek interpretacji barokowej arii da capo. Było też kilka olśnień w wyższych głosach męskich: rasowy włoski tenor Paride Cataldo zaimponował bardzo rozsądnym doborem repertuaru, Leonid Shoshyn z Ukrainy rzucił na kolana fenomenalnym wykonaniem ariosa Hermana z Damy pikowej Czajkowskiego, występ Chińczyka Long Longa przywiódł niektórym skojarzenia ze sztuką wokalną młodego Placida Domingo. W słabiej obsadzonej stawce głosów żeńskich szczególną uwagę zwróciła Maria Ostroukhova – prawdziwie „rosyjski” mezzosopran, prowadzony przez śpiewaczkę, która wycisnęła Polakom łzy z oczu wstrząsającym ujęciem Chopinowskiego Śpiewu z mogiły.
Odrobinę rozczarowali faworyci, między innymi baryton Stefan Astakhov i tenor Matthias Pompeu – mimo to pozostali w grze, więc mają szanse zniwelować złe wrażenia w kolejnych etapach. Z polskiej ekipy najciekawiej wypadli baryton Hubert Zapiór – jeśli okażę się dobrym prorokiem, murowany finalista konkursu – imponujący wrażliwością i celnością interpretacji Jan Żądło (kolejny baryton!) oraz niezwykle muzykalna sopranistka Anna Malesza. Z ciekawostek: poza nielicznymi wyjątkami najlepszą dykcję w polskim repertuarze prezentują obcokrajowcy.
Co będzie dalej, doniosę wkrótce. Na razie mocno trzymam kciuki – za powodzenie uczestników i mądre decyzje jurorów.
Dorota Kozińska

Turniej basów - barytonów