Jules Mazarin przyszedł na świat we Włoszech jako Giulio Raimondo Mazzarini. Urodził się 14 lipca 1602.
W roku 1634 Mazarin objął godność nuncjusza apostolskiego nad Sekwaną. Po śmierci kardynała Richelieu w 1642 roku zastąpił go na stanowisku pierwszego ministra Francji i dzierżył faktyczną władzę w czasie regencji Anny Austriaczki, którą ta sprawowała w imieniu małoletniego syna Ludwika XIV.
Richelieu, wielki poprzednik Mazarina, dążył z powodzeniem do umocnienia władzy królewskiej, co wywołało sprzeciw arystokracji.
- Wszystkie żale, które nagromadziły się wobec Richelieu, spłynęły na Mazariniego - oceniał prof. Paweł Wieczorkiewicz w audycji Arkadiusza Ekierta z cyklu "Piękny i bestia".
Po objęciu teki pierwszego ministra, Mazarin podniósł podatki i prowadził politykę zgodną z zasadą merkantylizmu: wzmacniania produkcji własnej i eksportu oraz ograniczania importu zza granicy poprzez ucisk celny.
Kontynuował też kurs obrany przez Richelieu w kwestii poszerzania władzy królewskiej. Przeciwko Mazariniemu wystąpiła ludność Paryża i arystokracja. Doprowadziło to do dwóch wojen domowych, określanych mianem Frond. Sytuacja była poważna: w tym czasie w Anglii trwała rewolucja Cromwella. Istniało ryzyko, że Francuzi wezmą przykład z sąsiadów zza kanału La Manche i będą próbowali obalić króla.
Mazarin był zmuszony do ucieczki, a później do pertraktacji z buntownikami. Rebelianci byli skłóceni między sobą i ruch Frondy rozpadł się. Przyczyniła się do tego też skuteczna gra polityczna kardynała.
Jego kariera publiczna nie była tak błyskotliwa jak wielkiego poprzednika. Ale w jednym udało mu się pokonać Richelieu. Zgodni co do tego byli prof. Marek Urbański i prof. Paweł Wieczorkiewicz. O co chodziło? Posłuchaj audycji.
Polityka Mazarina umocniła władzę królewską i przygotowała podłoże absolutystycznych rządów Ludwika XIV. "Król Słońce" mógł dzięki dwóm wielkim purpuratom powiedzieć o sobie "Państwo to ja".
bm
