ARMIA ANDERSA - ZOBACZ SERWIS SPECJALNY POLSKIEGO RADIA >>>>>>

Władysław Anders przyszedł na świat w Błoniu koło Kutna w rodzinie ziemiańskiej. Jego ojciec Albert pracował jako agronom i zarządca dóbr ziemskich, matka Elżbieta zajmowała się domem i piątką dzieci. Rodzina wywodziła się z Inflant, a rodzice byli wyznania ewangelickiego. Anders ukończył gimnazjum i szkołę średnią w Warszawie, a w wieku 18 lat otrzymał powołanie do armii rosyjskiej, gdzie uczęszczał do kawaleryjskiej szkoły oficerów rezerwy. Później już jako rezerwista ukończył sześć semestrów na politechnice w Rydze, a zamiłowanie do kawalerii kultywował, uczestnicząc w licznych międzynarodowych zawodach. 

Na frontach Wielkiej Wojny

Podczas I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej, gdzie kierował szwadronem. Był trzykrotnie ranny, za co wyróżniono go najwyższym rosyjskim odznaczeniem wojskowym, Krzyżem Świętego Jerzego. W roku 1917 uczęszczał na kurs Akademii Sztabu Generalnego w Piotrogrodzie, po którym mianowano go szefem sztabu jednej z dywizji piechoty.

Po rozpoczęciu rewolucji bolszewickiej Anders uczestniczył w tworzeniu I Korpusu Polskiego w Rosji organizowanego przez gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Brał także udział w powstawaniu 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. W roku 1918 wspólnie z Korpusem złożył kapitulację przed wojskami niemieckimi, przedostał się do kraju i zgłosił do Wojska Polskiego.

W wolnej Polsce

Po wybuchu powstania wielkopolskiego w 1919 roku został szefem sztabu Armii Wielkopolskiej, rok później zaś, podczas wojny polsko-bolszewickiej, dowodził 15 Pułkiem Ułanów Poznańskich. Za męstwo w 1920 roku wraz z oddziałem otrzymał z rąk marszałka Piłsudskiego krzyż kawalerski Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych w 1921 roku wyjechał do Paryża na dwuletnie studia w Wyższej Szkole Wojennej i staż liniowy. Po powrocie do Polski w 1924 roku został dyrektorem kursów dla wyższych oficerów, otrzymując stopień pułkownika dyplomowanego. Po kilku miesiącach objął funkcję szefa sztabu gen. Tadeusza Rozwadowskiego. 

W kolejnym roku został komendantem stolicy, a w czasie przewrotu majowego - szefem sztabu oddziałów rządowych. W 1928 roku Anders objął dowództwo Kresowej Brygady Kawalerii, a w 1937 - Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. W 1932 roku był szefem polskiej drużyny jeździeckiej, która na zawodach o Puchar Narodów w Nicei zajęła cztery czołowe miejsca. 

Kampania wrześniowa

W 1939 roku wraz z Armią Modlin zajął pozycję w rejonie Lidzbarka w celu osłony granicy z Prusami Wschodnimi. Podczas kampanii polskiej w 1939 roku wraz z Nowogródzką Brygadą Kawalerii walczył w rejonie Płocka i Warszawy, a od 12 września, jako dowódca Grupy Operacyjnej Kawalerii, wraz z pozostałymi oddziałami wycofywał się ku granicy rumuńskiej.

W sowieckiej niewoli

Po agresji sowieckiej na Polskę oddział Andersa, przebijając się na południe, podjął walki z czerwonoarmistami, podczas których został dwukrotnie ranny. 29 września w rejonie Sambora (niedaleko Lwowa) Anders dostał się do sowieckiej niewoli. Najpierw trafił do szpitala we Lwowie, a później do więzienia Brygidki w tym samym mieście. W lutym 1940 roku został przewieziony do Moskwy do centralnego więzienia NKWD na Łubiance.

Podczas trwającego blisko dwa lata uwięzienia wielokrotnie go przesłuchiwano i nakłaniano do wstąpienia do Armii Czerwonej. Po ataku III Rzeszy na Związek Sowiecki i podpisaniu układu Sikorski-Majski przywrócono zerwane po 17 września 1939 stosunki dyplomatyczne między Polską a ZSRR.

Posłuchaj

Polska Armia

Wspomniany dokument gwarantował m.in. uwolnienie obywateli polskich z sowieckich więzień, dzięki niemu stało się również możliwe tworzenie na terenie Związku Sowieckiego Polskich Sił Zbrojnych. Ich organizacją zajął się wypuszczony z więzienia gen. Anders. Pomimo trudności z aprowizacją i sprzętem oraz utrudnianiem przez stronę sowiecką Polakom dotarcia do punktów werbunkowych, do armii Andersa masowo przybywali zarówno żołnierze, jak i cywile. Łącznie zgłosiło się ok. 115 tysięcy osób. Generał zdawał sobie sprawę, że Sowieci nie są zadowoleni z powstawania tej armii, dlatego podjął starania o jej ewakuację z ZSRR.

Pierwsze 33 tysiące wyruszyło do Iranu w marcu 1942 roku, reszta dołączyła kilka miesięcy później. Sam generał wyjechał na końcu w sierpniu 1942 roku. W Iranie Anders zorganizował z polskich żołnierzy przyszły II Korpus Polski. Polacy przenieśli się później do Iraku i Palestyny, gdzie zostali przeszkoleni. 

Monte Cassino

Na początku 1944 roku II Korpus przerzucono do Włoch, by w ramach 8. armii brytyjskiej walczył z Niemcami. Jego najbardziej spektakularnym sukcesem było zdobycie w maju twierdzy Monte Cassino, broniącej dostępu do centralnej części Półwyspu Apenińskiego.

Wkład Polaków w walkę z Niemcami nie wpłynął jednak na decyzje aliantów podjęte podczas konferencji w Jałcie. Polskę pozostawiono w sowieckiej strefie wpływów. Gen. Anders w proteście starał się bezskutecznie wycofać polskie oddziały z walki oraz interweniować u premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchilla.

Po dostaniu się do niemieckiej niewoli Wodza Naczelnego, gen. Tadeusza "Bora" Komorowskiego, gen. Władysław Anders otrzymał nominację na pełniącego obowiązki Wodza Naczelnego. Po 28 kwietnia 1945 roku, kiedy skapitulowały oddziały niemieckie na terenie Włoch, dobiegła końca misja II Korpusu.

Więcej archiwalnych dźwięków o gen. Władysławie Andersie w serwisie specjalnym Radia Wolności>>>

Po wojnie

Po zakończeniu działań wojennych generał pozostał na emigracji, co m.in. przyczyniło się do odebrania mu w 1946 roku przez władze komunistyczne polskiego obywatelstwa i szlifów generalskich. W Londynie Anders przede wszystkim zajął się zorganizowaniem odpowiednich warunków życia dla swoich żołnierzy i innych Polaków, którzy pozostali poza granicami kraju. Przyczynił się do utworzenia szkół, warsztatów pracy czy kursów zawodowych.

Tuż po wojnie, w 1949 roku, wydał w Londynie wspomnienia z lat 1939-46 pt. "Bez ostatniego rozdziału", był także autorem wstępu do monografii zbrodni katyńskiej stworzonej przez Józefa Mackiewicza pt. "Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów". Angażował się aktywnie w działalność polityczną na emigracji, od roku 1949 pełnił funkcję przewodniczącego Skarbu Narodowego, a w 1954 roku został członkiem Rady Trzech.

Generał Władysław Anders zmarł 12 maja 1970, pochowano go we Włoszech, na Polskim Cmentarzu Wojennym pod Monte Cassino. Po upadku komunizmu przywrócono mu pośmiertnie polskie obywatelstwo.

pd/mk/im

12 października 1939 roku Adolf Hitler wydał dekret o zarządzie okupowanych ziem polskich. Część terytorium, która nie została wcielona do Niemiec, utworzyła Generalne Gubernatorstwo ze stolicą w Krakowie i Hansem Frankiem na czele.

- Hitler zdecydował, żeby Polskę podzielić na odrębnie potraktowane segmenty – mówił historyk, prof. Andrzej Chojnowski w jednej z audycji z cyklu "1939 – rok pokoju, rok wojny", nadanej w Polskim Radiu w 2009 roku. - Część terytoriów Rzeczypospolitej: Pomorze, Wielkopolskę, Śląsk wcielono do Rzeszy, ziemie na wschodzie zajęli sowieci, a na pozostałej części terytorium powstał twór, który nazwano Generalnym Gubernatorstwem. To miała być forma tymczasowej kolonii, która traktowana była przez Niemców jako rezerwuar surowców, siły roboczej, w odległej perspektywie przeznaczona do zgermanizowania.

Fakt ten potwierdzał wielokrotnie na kartach swego "Dziennika" Hans Frank:

"Generalna Gubernia została powołana przez Führera w 1939 roku jako swoisty, wyjątkowy twór administracyjny. Jest ona, że tak powiem, utajonym stanem wyjątkowym. Świadczy o tym m.in. fakt, że zachowaliśmy tu doraźne sądy policyjne, organy uprawnione do natychmiastowego wykonywania wyroków. Utrzymując ten stan wyjątkowy, posunęliśmy się tak daleko, że zmuszamy tutejszą ludność do ofiar, jakich nie musi ponosić ludność żadnych innych terytoriów" – pisał w lipcu 1943 roku. Miesiąc później odnotował:

"Musimy bezwzględnie wykorzystać czas wojny, aby jak najbardziej zniszczyć i rozbić polską siłę narodową. Musimy z całą brutalnością i bez względu na skutki ogałacać ten kraj ze wszystkiego. Musimy przemocą wysiedlać, wywłaszczać i wyrywać z korzeniami (…). Czas pokaże, czy daleko idące restrykcje wobec Polaków są skuteczną bronią przeciwko nim. Surowe środki wykonawcze, które stosujemy w Warszawie, Krakowie i innych miejscowościach mają tylko na celu pokazać, że w tym kraju nadal panują Niemcy".

Dziennik Hansa Franka stał się jednym z głównych elementów materiału dowodowego podczas procesu w Norymberdze. Frank zasiadł na ławie oskarżonych wśród największych zbrodniarzy wojennych. W roku 1947 władze amerykańskie przekazały dziennik Polsce, po czym udostępniono go historykom polskim i obcym, aby służył za jedno z podstawowych źródeł przy opracowywaniu publikacji naukowych na temat II wojny światowej.

Oryginał "Dziennika" przechowywany jest w archiwum Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. Składa się z 40 tomów i ma ponad 20 tys. stron.

bs

TAP był jedną z ponad setki organizacji konspiracyjnych, które zawiązały się po klęsce wojny obronnej 1939 roku. 

To, że członkowie organizacji swoją działalność rozpoczęli w kościele jest dobitnym znakiem tego, jaki charakter miała TAP. Organizacja była dziełem oficerów, którzy odwoływali się do wiary chrześcijańskiej i idei narodowych. Nie miała jednak charakteru skrajnego - w jej założeniach ideowych brak było haseł szowinistycznych. TAP uznawała zwierzchnictwo Polskiego Rządu na Uchodźstwie, ale nie uznawała gen. Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza za jego reprezentanta - uznawano go za człowieka skompromitowanej sanacji. 

Witold Pilecki z mjr. Janem Włodarkiewiczem ps. Drawicz, komendantem Tajnej Armii Polskiej. Miejsce nieznane, rok 1939 lub 1940/ źr. IPN

Organizacja swoim zasięgiem obejmowała Warszawę, Siedlce, Lublin, Radom, Łódź, Konin, Inowrocław, Włocławek i Kraków. Żołnierze organizacji zajmowali się sabotażem, TAP organizowała także przerzut ludzi za granicę i tzw. legalizację, czyli wytwarzanie fałszywych dokumentów. Jednak głównym zajęciem żołnierz Tajnej Armii Polskiej był wywiad informacyjny: członkowie TAP obserwowali ruchy wojsk nieprzyjaciela, sporządzali raporty na temat aresztowań i kolaboracji z Niemcami.

Kliknij w obrazek i poznaj szlak życia Witolda Pileckiego:

>

Duże zasługi w organizowaniu tych działań miał Stanisław Dangel, który w grudniu 1939 roku stanął na czele wywiadu TAP. To także on zostanie wyznaczony przez Włodarkiewicza na przewodniczącego komitetu, który miał stworzyć deklarację ideową politycznej nadbudowy TAP. Organizację nazwano "Znak", taki też tytuł otrzymało czasopismo wydawane przez środowisko Tajnej Armii. 

Tajna Armia Polska związana była z Centralnym Komitetem Organizacji Niepodległościowych, który cieszył się uznaniem ze strony Naczelnego Wodza i premiera gen. Władysława Sikorskiego. W kwietniu 1940 roku organizacje, które wchodziły w skład CKON przekształciły się w Komitet Porozumiewawczy Organizacji Niepodległościowych, która przekształciła się w końcu w Konfederację Narodu. Na podstawie tego porozumienia wyodrębniono wojskowy pion organizacji - Konfederację Zbrojną z Janem Włodarkiewiczem na czele, której TAP była najbardziej znaczącą częścią. Miało to miejsce w październiku 1940 roku. 

Jan Włodarkiewicz - pierwszy komendant "Wachlarza"

Miesiąc wcześniej zaniepokojony aresztowaniami wśród członków TAP i wieściami, które napływały z okolic Oświęcimia rtm. Witold Pilecki podjął decyzję, że da się zamknąć w KL Auschwitz. 19 września 1940 roku został pojmany w łapance na Żoliborzu. 

Pozostając w strukturach Konfederacji Narodu, Jan Włodarkiewicz podjął decyzję o rozpoczęciu współpracy z Związkiem Walki Zbrojnej (na przeszkodzie nie stał już Michał Tokarzewski-Karszawicz, jego miejsce zajął Stefan Rowecki "Grot"). Apel Rządu na Uchodźstwie o skonsolidowanie organizacji podziemnych spowodował, że we wrześniu 1941 roku doszło do scalenia Konfederacji Zbrojnej ze Związkiem Walki Zbrojnej, wielu z jej członków przeszło do wydzielonej w ZWZ organizacji dywersyjnej "Wachlarz", pozostając tym samym pod komendą jej dowódcy Jana Włodarkiewicza. 

bm

Korzystałem z książki Kazimierza Malinowskiego "Tajna Armia Polska. Znak. Konfederacja Zbrojna. Zarys genezy, organizacji i działalności", Warszawa 1986.