Antoni Chruściel był faktycznym przywódcą powstania i zwolennikiem walki z Niemcami, którzy byli coraz słabsi po porażkach doznanych na froncie wschodnim. Liczył na powodzenie zrywu, w sytuacji konsekwentnego posuwania się na zachód Armii Radzieckiej, która - według ówczesnych raportów - zbliżała się do granic Warszawy po stronie Pragi. Działał w przekonaniu, że Niemcy opuszczą stolicę i nie należy im zamykać drogi odwrotu. Od 20 września 1944 roku dowodził Warszawskim Korpusem Armii Krajowej.
Pod koniec września, gdy siły powstańcze słabły, w rozmowach kapitulacyjnych początkowo sprzeciwiał się wycofaniu ludności cywilnej z miasta, uznając, że żołnierze nie będą mieli motywacji, aby walczyć o ruiny opuszczonej Warszawy. Ostatecznie w wyniku ustaleń ludność cywilna została wysiedlona z miasta w pierwszej dekadzie października 1944 roku.
W ocenie Stefana Korbońskiego, działacza Polskiego Państwa Podziemnego (zmarłego w 1989 roku) - Antoni Chruściel był rzeczywistym dowódcą powstania, doświadczonym oficerem i dobrym konspiratorem. "Rozumiał co to być żołnierzem, dorósł do tej pozycji i był bez zarzutu" - podsumował Stefan Korboński, który po wybuchu Powstania Warszawskiego objął stanowisko dyrektora Departamentu Spraw Wewnętrznych w Delegaturze Rządu RP na Kraj, a za udział w zrywie został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po upadku powstania generał Antoni Chruściel trafił do niewoli niemieckiej. W maju 1945 roku został uwolniony przez armię amerykańską. Po wojnie żył na emigracji, mieszkał w Londynie, a od 1956 roku w Waszyngtonie. W Polsce Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej pozbawił go obywatelstwa i stopnia generała. Decyzje te uchylono dopiero w 1971 roku.
W 2008 roku pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski Odznaczenie nadał mu prezydent Lech Kaczyński „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej”.
IAR/PP