Studio reportażu i dokumentu Polskiego Radia

W radiu pracowała od 1991 roku ( najpierw w Redakcji Reportaży, obecnie – w Studiu Reportażu i Dokumentu). Autorka ponad 500 reportaży i audycji dokumentalnych.

Absolwentka pedagogiki (Filia Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku); potem – studia podyplomowe na Wydziale Dziennikarstwa UW. Radiowego „bakcyla” połknęła już w okresie studiów – w Akademickiej Rozgłośni Radiowej „AKADERA” w Białymstoku. W 1989 roku nawiązała stałą współpracę z Redakcją Społeczną PR III.

Laureatka wielu nagród i wyróżnień w krajowych konkursach reportażu radiowego, między innymi - czterokrotnie uzyskała I nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Reportażu Radiowego „Polska i świat”

• w 1995 – za pracę „Droga do szczęścia” (w kategorii – reportaż
• za pracę „Dziecinada” ( w kategorii – krótka forma radiowa)
• w 1997 – za pracę „Stowarzyszenie skrzywdzonych owieczek”
• w 2001 – za pracę „Polka na orkiestrę za – dętą”

Jej reportaże reprezentowały Polskie Radio w prestiżowych konkursach międzynarodowych: ”Prix Futura 93”, „Prix Italia 95”, „Premios Ondas 97” i „Prix Europa 98’’.

Za swoją twórczość była czterokrotnie nagradzana na arenie międzynarodowej:

• w 1995 – I nagroda w Konkursie „Phonurgia Nova” (we Francji) za pracę „Lepszy świat” oraz wyróżnienie w Konkursie „Prix Bohemia” (Czechy) za pracę „Nie nasze dzieci”
• w 1999 - laureatka „Ake Blomstrom Memorial Prize”
• w 2000 – nagroda w konkursie radiowo- telewizyjnym „Sorella Chiara- Lux Clairol” w Asyżu.

Najczęściej podejmuje tematy o charakterze społecznym, np. problemy dzieci i młodzieży, ludzi starych, chorych czy niepełnosprawnych. Przez długi czas penetrowała środowisko ludzi upośledzonych umysłowo. Towarzyszyła też polskiej ekipie w czasie Światowej Letniej Olimpiady Specjalnej w USA w 1995 roku. Efektem był cykl reportaży, usiłujący przybliżyć słuchaczom ciekawy i piękny, ale zarazem bardzo skomplikowany obraz życia tych ludzi. Dokument „Lepszy świat” (wielokrotnie nagradzany) jest swego rodzaju wyzwaniem, rzuconym wszystkim tym, którzy określenie ”sprawni inaczej” wymawiają z nutką kpiny, czy pogardy. Autorka nie zamyka się jednak w tym kręgu i wciąż szuka nowych inspiracji.

Hobby – krótkofalarstwo i podróże (oczywiście z mikrofonem).

Przemierzyła samotnie tysiące kilometrów poprzez 6 prowincji Kanady (Montreal – Vancouver- Dawson City) i 40 stanów USA (min. Wschodnie Wybrzeże- Nowy Orlean – Texas – California – Hawaje ). Efektem – oprócz osobistych przeżyć i wrażeń – są setki zdjęć (za jedno z nich otrzymała wyróżnienie w konkursie fotograficznym miesięcznika „Calejdoscope”) i oczywiście nagrania. Powstało kilkanaście reportaży, min.

• „Moja Ameryka” – o przygodach autorki za oceanem,
• „Żółty demon” – Mistrzostwa Świata w Wypłukiwaniu Złota w Dawson City w Kanadzie
• połączone z uroczystymi obchodami 100-lecia „gorączki złota”.
• „Panna Maria z Teksasu” –historia i współczesność najstarszej polskiej parafii w USA
• „Tajemnice Zatoki Perłowej „ – audycja dokumentalna o inwazji japońskiej na Pearl Harbour.

Mimo ogromnej fascynacji Ameryką, coraz bardziej pociągał ją Wschód (tereny byłego ZSRR). Przez ponad dwa miesiące podróżowała po Kazachstanie (od Ałmaty, poprzez Astanę do Pietropawłowska). Odbyła setki spotkań z mieszkającymi tam Polakami – zarówno w miastach, jak i w małych wioskach, czy osadach. Oprócz egzotycznych pamiątek i zdjęć, przywiozła stamtąd blisko 24 godziny nagrań. Powstało kilkanaście  reportaży, przedstawiających wzruszający, ale nie pozbawiony kontrowersji portret mieszkających w Kazachstanie Rodaków.

Podróżnicza pasja to nie tylko odległe kraje: "Każdy zakątek świata, zarówno ten do którego trzeba lecieć przez kilka, czy kilkanaście godzin, jak i ten , do którego zawiezie warszawskie metro lub podmiejski autobus, może być atrakcyjny dla reportażysty. To tylko kwestia patrzenia. Naprawdę , wspaniałą przygodę można przeżyć wszędzie !!!"

Chociaż – jak mówiła - w Radiu zakochała się bez pamięci i nie wierzy w „życie pozaradiowe”, kilkakrotnie spróbowała swych sił w reportażu prasowym. Dwie prace zostały zauważone i nagrodzone na Międzynarodowym Forum Mediów Polonijnych.
W 1998 roku otrzymała Nagrodę Główną za reportaż „Przeżyłem własną śmierć”, a w 1999 –wyróżnienie za pracę „Natura Polaka”.

Ponadto w maju 2000 roku otrzymała (wraz z Tomaszem Piotrowskim) I nagrodę w Ogólnopolskim  Konkursie na reportaż radiowy o tematyce morskiej – za pracę „Koło fortuny, czyli narzucona zmiana kursu”. W czerwcu 2000 roku  -  wyróżnienie honorowe w konkursie SDP „Dziennikarstwo w służbie edukacji narodowej” za reportaż „Szkoła na szóstkę”

W grudniu 2000 została uhonorowana Złotym Mikrofonem - najwyższą nagrodą dla twórców radiowych, przyznawaną Mistrzom przez Mistrzów - za dorobek twórczy i wybitne zasługi dla Polskiego Radia S.A.” za szczególne osiągnięcia w dziedzinie dokumentu oraz reportażu radiowego”.

W roku 2003 otrzymała odznakę Zasłużony Działacz Kultury. W tym czasie (2003 - Rok Osób Niepełnosprawnych) prowadziła na antenie Programu I PR cykl audycji poświęconych problemom tego środowiska „Nie jesteś inny”. Towarzyszyły mu liczne działania poza antenowe, niosące pomoc potrzebującym. W następnym roku została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Ewa Michałowska zmarła w kwietniu 2022 roku w wieku 57 lat.