Joe Strummer – niepisana przyszłość

na DVD od 23 kwietnia 2009 r.

reżyseria Julien Temple
zdjęcia Ben Cole
muzyka The Clash

udział biorą Bono, Johnny Depp, Matt Dillon, Jim Jarmusch, Alasdair Gillis, Ian Gillis, Flea, Dick Evans, Joe Ely, Tymon Dogg, John Cusack, John Cooper Clarke, Terry Chimes, Steve Buscemi oraz Joe Strummer, David lee Roth, Mick Jagger, Brigitte Bardot

film wyprodukowany przez A Nitrate Film and Parallel Films
Irlandia/ Anglia 2007
Czas trwania: 123 min


London Calling
słowa: Joe Strummer
(tłumaczenie: Wojciech Mann)

Londyn woła odległe miasta.
Wojna wypowiedziana - bitwa zaczęta.
Londyn wzywa półświatek:
Wyłaźcie z szafy, chłopcy i dziewczęta.
Mówi Londyn, nie pouczajcie nas.
Fałszywa beatlemania gryzie piach.
Mówi Londyn, nie mamy rozmachu,
Nie licząc zamachu wszechwładnej pały.
Nadchodzi epoka lodowcowa, słońce się przybliża.
Spodziewana jest katastrofa nuklearna, kończy się zboże.
Bo Londyn tonie - ja mieszkam nad rzeką.
Londyn wzywa strefę imitacji:
Nie bój się, bracie, dasz radę sam.
Londyn wzywa śmiertelnych zombi:
Nie powstrzymujcie się - weźcie oddech.
Londyn woła - a ja nie chcę krzyczeć.
Ale kiedy rozmawialiśmy, widziałem, jak zasypiasz.
Londyn wzywa - nie mamy haju
Poza tym o żółtawych oczach.
Zrozumcie, że Londyn woła, tak, ja też tam byłem.
I wiecie, co powiedzieli? Część z tego to prawda!
Londyn wzywa z całą mocą
A już po tym wszystkim może się uśmiechniecie?
Londyn woła.
Nigdy nie czułem tak bardzo, że
żyję,
żyję,
żyję.


Joe Strummer naprawdę nazywał się John Mellor. Urodził się 25 stycznia 1952 roku w Ankarze w Turcji. Jego ojciec był brytyjskim dyplomatą. Jednak John nie zamierzał pójść w jego ślady. Jako nastolatek uciekał ze szkoły. Włóczył się po Londynie i występował jako uliczny grajek. W 1976 roku dołączył do nowo powstałej punkowej grupy The Clash. Za sprawą Strummera, którego teksty o tematyce społeczno-politycznej miały wielką siłę, kapela szybko przerosła scenę punkową. Strummer wierzył w siłę rocka i powtarzał: rock jest siłą polityczną, był nią zawsze, chociaż nie wszyscy pragną o tym pamiętać. The Clash nagrali kilka płyt do dziś uchodzących za arcydzieła, m.in. „London Calling” z 1979 roku, którą krytycy zgodnym chórem okrzyknęli jedną z najważniejszych płyt w historii rocka. A amerykański magazyn „Rolling Stone” obwołał "London Calling” najważniejszym wydawnictwem muzycznym lat 80. Album wprowadził The Clash do historii muzyki mieszanką punk rocka, reggae i gniewnych, epatujących lewicowymi hasłami tekstów.
The Clash rozpadło się w 1986 roku. Odtąd Strummer chwytał się różnych zajęć. Próbował swoich sił w aktorstwie. Z sukcesem wystąpił w filmach Alexa Coxa: Straiht To Hell (1987) i Walker (1988). Do obu filmów skomponował ścieżki dźwiękowe. Wystąpił także u Jarmuscha w Mistery Train.  Współpracował z różnymi zespołami, nagrywał płyty solowe. Przede wszystkim jednak na zawsze już pozostał ikoną punk rocka i jednym z największych buntowników w historii. Zmarł 22 grudnia 2002 roku. Wybierał się właśnie na spacer z psem, gdy w holu jego domu w Somerset dopadł go zawał.
Strummer uwielbiał ogień. Rozpalał ogniska dla przyjaciół. Przeszły do historii jako ogniska Strummerville. Strummer mówił, że są dla niego „ważniejsze nawet niż działalność muzyczna”. Piło się wówczas, muzykowało, ale przede wszystkim rozmawiało do rana. Podobno były to zupełnie niesamowite rozmowy. Dlatego Julien Temple w swym dokumentalnym filmie odwołał się do prostego zabiegu. Odtworzył niejako sławne ogniska i w świetle ognia wyciągał od swoich rozmówców, przyjaciół Strummera, wspomnienia o nim. Zadbał o to, by zwierzenia, płynące w toku swobodnej rozmowy przybliżyły postać Strummera jako muzyka, buntownika i świetnego, myślącego faceta. Reżyser uzyskał także dostęp do osobistych archiwów muzyka i z pozostawionych przez niego śladów starał się zrekonstruować jego życie. Udało mu się - łącząc rozmowy z takimi postaciami jak Bono, Martin Scorsese, Jim Jarmusch i zaglądając do spuścizny Strummera, a także pokazując szczególne dla artysty miejsca - przybliżyć widzom tę niepokorną i wspaniałą postać. Buntownika z wyboru, zatroskanego o sprawy świata i unikającego jak ognia politycznej poprawności.


Głosy mediów

Biografia Joe Strummera w reżyserii Juliena Temple to film nakręcony bez udziwnień i niepotrzebnych fajerwerków. Są w nim fragmenty koncertów The Clash, wywiadów z artystą, a także wypowiedzi przyjaciół i muzyków. Mówią o Strummerze jako człowieku i fenomenie punk rocka. Nakręcone bardzo solidnie, z klimatem i pokoleniem punk rocka w tle.
Rafał Zieliński, „Gazeta Wyborcza”

Najlepszy film muzyczny, jaki dotąd powstał.
„XFM”

Ten film fenomenalnie oddaje prawdziwego ducha rock’n’rolla. To jest to!
 „Uncut”

Julien Temple w dokumentalnym filmie o legendarnym wokaliście The Clash dotarł do istoty tego wielkiego artysty. W pełni oddał i sportretował człowieka. Dzięki temu film o Strummerze jest absorbujący i poruszający. Z jednej strony toczy się w „normalnym”, chronologicznym rytmie. Reżyser opowiada o kolejnych etapach życia i kariery Strummera, posiłkując się materiałami archiwalnymi. Ale przetyka tę opowieść bezpretensjonalnymi i swobodnymi w stylu wypowiedziami osób, które siedzą przy ognisku i z kubkiem w ręku wspominają Strummera. Czasem ze śmiechem, czasem ze wzruszeniem, zawsze z szacunkiem. Jedyną osobą w garniturze i krawacie jest Martine Scorsese. Inni są swobodniejsi. Cały film zaś wart szczególnej uwagi.
Robert Koehler, „Variety”

Niesamowita podróż w głąb jednej z najbardziej niezwykłych historii w dziejach rocka.
Time Out

Dystrybucja w Polsce - Gutek Film