Kolonie francuskie 36

Paryż. Listopad 1976. Jean-Louis Aubert (wokalista, gitarzysta) i Richard Kolinka (perkusista) szykują się do  występu w centrum amerykańskim na Boulevard Raspail. Grali do tej pory już w kilku grupach, ale tym razem nie ma kto im akompaniować. Przepytują przyjaciół i w końcu znajdują dwoje wolnych i kompetentnych muzyków – Louisa Bertignaca (gitara) i Corine Merienneau (bas) z zespołu Shakin’Street. Decydują się wystąpić razem pod nazwą „!”.

Opowiadali później, że podczas tego pierwszego wspólnego koncertu poczuli chemię. Zdecydowali się zostać razem. Zmienili tylko nazwę na Téléphone. Takie były początki jednej z najsłynniejszych francuskich grup rockowych. 

Pod koniec lat 70. we Francji rock praktycznie nie istniał. Téléphone, wyraźnie zafascynowani brzmieniami brytyjskimi, stanowili ewenement. I gdziekolwiek się nie pojawili - budzili zainteresowanie. Zaczęli grać w znanym paryskim klubie Gibus i w programach Jean-Louis Foulquiera w Radio France. W czerwcu 1977 roku zagrali w Olimpii przed amerykańską grupą Television. I publiczność i krytycy byli zachwyceni. Téléphone wydali wtedy we własnym zakresie mini album koncertowy, a  w sierpniu podpisali kontrakt z firmą płytową Pathé-Marconi.

Pierwszy album („Téléphone”), nagrany w 17 dni w Londynie pod czujnym okiem Mike’a Thorme’a, stał się numerem 1 we Francji.  Kolejne płyty („Crache ton venin” 1979,  „Au Cœur de la Nuit” 1980) też świetnie sie sprzedawały. Singiel z „Crache ton venin” – „ Bombe humaine” przez 53 tygodnie utrzymywał się na 1. miejscu.

Jean Louis Aubert wciąż był głównym wokalistą, ale przy drugiej płycie komponować i śpiewać zaczęli także pozostali członkowie zespołu.

Lubili prowokować, nie kryli też swoich sympatii politycznych. Na jeden z koncertów przyjechali limuzyną z przyciemnionymi szybami i w maskach przedstawiających Chiraca, Giscarda, Mitteranda i Marchais’ego.  Kiedy w maju 1981 Mitterand został pierwszym lewicowym prezydentem Francji -  wzięli udział w wielkim koncercie na Placu Republiki, żeby uczcić to zwycięstwo.

Czwarty album („Dure limite”) nagrali w Toronto z Bobem Ezrinem (producent Lou Reeda, Pink Floyd czy Petera Gabriela). W 1981 roku przeszli do wytwórni Virgin, która planowała dla nich karierę międzynarodową. Z planów nic nie wyszło, a we Francji zaczęła się pojawiać konkurencja (Trust, Indochine).

Muzycy Téléphone byli zmęczeni ciągłymi trasami, presją wytwórni i porażką na rynku międzynarodowym. W 1984 powstał piąty album „Un autre monde”, najbardziej melancholijny w dyskografii zespołu.  Rozpoczęło się ostanie wielkie tournée Téléphone (Japonia, Belgia, Holandia, Anglia). W Paryżu 5 razy z rzędu wypełnili Zénith do ostatniego miejsca. Ale nie przyniosło im to satysfakcji. Kiedy w 1986 roku weszli do studia, by zacząć pracę nad kolejną płytą, żadne z nich już nie wierzyło, że ona powstanie. Nagrany został tylko jeden utwór „Le jour s'est levé”, który zresztą odniósł spory sukces.

Ale Aubert, Kolinka, Bertignac i Merienneau  byli już zaangażowani w projekty „poza-telefoniczne”. Atmosfera w grupie nie była najlepsza także ze względu na konflikt między Aubertem i Merienneau. W marcu 1986 manager ogłosił roczną przerwę w działalności grupy. Wytwórnia oficjalnie zaprzeczała rozpadowi, ale muzycy zadekowali inaczej. W kwietniu ogłosili zakończenie działalności i rozpoczęli kariery solowe.

Sporadycznie spotykają się na scenie przy różnych okazjach. Aubert, Bertignac i Kolinka w grudniu 2006 zagrali swój wielki przebój „Ça (c'est vraiment toi)” dla programu Taratata.

Cali – Tout va bien

Albin de la Simone – Les piranhas

Moriarty – Jimmy

Téléphone – Sur la route (Olympia, Paryż, 1977)

Téléphone – J'sais pas quoi faire (Salle des fetes, Montreuil, 1979)

Téléphone – Metro (c'est trop) (CBGB, Nowy Jork, 1980)

Téléphone – Ne me regarde pas/regarde-moi (CBGB, Nowy Jork, 1980)

Téléphone – Ploum ploum (Palais des sports, Paryż, 1981)

Second Sex – Mon Autre Coté

Cali – Je suis laid