Pisarka, poetka, doktor filozofii, działaczka społeczna. Żyła w latach 1890-1957. Po aresztowaniu w 1940 roku we Lwowie i 8-miesięcznym śledztwie została zesłana do łagru w Kazachstanie. Była robotnicą rolną, stróżem nocnym, pracowała w oczyszczalni ziaren.
Jej autobiograficzne opowiadania "Kazachstańskie noce" (wyd. 1. w 1945 jako "Ludzie sponiewierani") to realistyczny, miejscami poetycki, czasem niestroniący od czarnego humoru zapis kolejnych etapów "szlaku cierpienia".