Yukio Yokoyama.jpg

Pianista pojawił się w Polsce nieprzypadkowo: pozostając propagatorem muzyki polskiej, stanął ostatnio na czele powołanego kilka lat temu japońskiego Towarzystwa im. Ignacego Jana Paderewskiego. Bierze ono udział w przygotowaniach planowanego na cały rok 2019 (aż do marca 2020) Festiwalu Kultury Polskiej w Japonii – a także ma swoje miejsce, z racji znaczenia patrona, w programach związanych z setną rocznicą odzyskania przez Polskę niepodległości. Najbliższe występy Yukio Yokoyamy wpisują się w tę właśnie okazję – choć w sposób nieoczywisty.
Wygląda na to, że program przygotowany przez niegdysiejszego laureata Konkursu Chopinowskiego, skierowany jest do szczególnie szerokiego odbiorcy, raczej mając na celu uprzyjemnienie letniego wieczoru, niż wywołanie głębszych refleksji. Rozpoczyna się wprawdzie wielką Chaconną Bacha w opracowaniu Busoniego – w której na krótkim, pokojowym fortepianie Yamahy pianista potrafił zaimponować różnobarwnym ukazaniem planów, niczym w organowych registrach – jednak zaraz po niej następują tyleż urocze, co sentymentalne walczyki Kreislera Liebesleid i Liebesfreud (w Rachmaninowowskim opracowaniu na fortepian) – repertuar wręcz kawiarniany i chyba mocno dziś przebrzmiały, gdyż akurat ta estetyka, może jako jedyna, nawet w naszych eklektycznych czasach zdaje się wyczerpana. Z tej części programu najbardziej podobał mi się Hommage à Rachmaninov samego Yokoyamy, oparty głównie na popularnej Wokalizie rosyjskiego kompozytora. Szczególnie ciekawie w tym kontekście zabrzmiały wstawki autorstwa samego pianisty, jak przejście od początkowych akordów Preludium cis-moll do tematu Wokalizy.
Dalsza część krótkiego półrecitalu skoncentrowana była na muzyce polskiej, nie tylko Chopina jednak, lecz i – naturalnie! – Paderewskiego. I tu znalazłem najciekawszą dla mnie interpretację tego wieczoru: Caprice op. 14 nr 3. Nie był może zagrany w stylu Scarlattiego (jak przewidywał autor), czyli zarazem wirtuozowsko, lekko i śpiewnie, ale w stylu włoskiej barokowej toccaty jak najbardziej. Najciekawsze, że ta sucha, niemal mechaniczna, ale bardzo dynamiczna toccatowość znakomicie tu zadziałała i Kaprys olśnił swym motorycznym pędem. Po trzech miniaturach Paderewskiego program dopełniło Andante spianato i Wielki Polonez Es-dur.
Jakub Puchalski

Nie tylko Chopin