Koncert skrzypcowy jest dalszą próbą rozwijania w mojej twórczości stylu, który mógłbym nazwać polistylizmem. Był on pierwszy raz odniesiony do twórczości Alfreda Schnittkego który starał się w swoich utworach łączyć różne gatunki muzyki w taki sposób aby jak najbardziej zatrzeć między nimi różnice i granice. Zainspirowany tą filozofią, od kilku lat moje utwory w mniejszym lub większym stopniu nawiązują do wspomnianego polistylizmu.

Jesteśmy w dzisiejszym świecie otoczeni niezwykle różnorodnym światem muzyki która uczestniczy w naszym życiu niemal na każdym kroku. W sklepach, samochodzie, na koncertach, podczas uroczystości czy obrzędów religijnych, w radio, telewizji, podczas imprez, najbardziej prozaicznych czynnościach domowych, na słuchawkach podczas spacerów itd.

Mój koncert skrzypcowy jest taką próbą połączenia tej różnorodności w jak najbardziej jednolity język. Utwór jest inspirowany muzyką klasyczną, filmową i szeroko pojętą rozrywkową: rockową, jazzową, a nawet rapową.

Koncert jest utworem jednoczęściowym, jednak z wyraźnie zaznaczonymi trzema skontrastowanymi ogniwami. Pierwsze to wariacje utrzymane w spokojnym tempie, w charakterze śpiewnym. Drugie to szybka, wirtuozowska, „jazzująca“ część z kadencją skrzypiec w jej centralnym punkcie. Ostatnie ogniwo to repryza zakończona kontemplacyjną, refleksyjną kodą.

Od tego czasu występował jako solista z wieloma renomowanymi orkiestrami, m.in. z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Orchestra del Maggio Musicale we Florencji, Filharmonią Czeską w Pradze, Orchestra di Santa Cecilia w Rzymie, Filharmonią Drezdeńską, Orchestre de la Suisse Romande w Genewie, Orquesta Nacional w Madrycie, Royal Stockholm Philharmonic, Orquestra Sinfônica do Estado de São Paulo i Concerto Köln. Współpracował z takimi dyrygentami, jak Pinchas Steinberg, Jerzy Semkow, Antoni Wit, Jerzy Maksymiuk, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Yan Pascal Tortelier, Eiji Oue, Marek Pijarowski, Krzysztof Penderecki, Agnieszka Duczmal, Michail Jurowski, Marc Minkowski. W latach 2009 oraz 2011 na zaproszenie Antoniego Wita artysta brał udział jako solista w tournéeskoncertowych Orkiestry Filharmonii Narodowej w Wielkiej Brytanii.

Jako kameralista Jakub Jakowicz od lat tworzy duet skrzypcowy z ojcem, Krzysztofem. Artysta występował ponadto z takimi muzykami, jak Heinz Holliger, Paavali Jumppanen, Garrick Ohlsson, Paul Gulda, Bartosz Bednarczyk, Jan Krzysztof Broja, Szymon Nehring, Michel Lethiec, Elina Vähäla, Anna Maria Staśkiewicz, Ruth Killius, Katarzyna Budnik, Avri Levitan, Tomoko Akasaka, Gareth Lubbe, Daniel Müller-Schott, Andrzej Bauer, Tomasz Strahl, Alexander Gebert, Rafał Kwiatkowski, Marcin Zdunik, Zvi Plesser, Timmo-Veikko Valve, Julius Berger. Jest również związany z dwoma kwartetami smyczkowymi: w latach 2008–2014 był prymariuszem Lutosławski Quartet, z którym dokonał m.in. nagrania kompletu kwartetów smyczkowych Grażyny Bacewicz dla wytwórni Naxos. Od 2006 r. jest członkiem Zehetmair Quartet, zespołu stworzonego przez austriackiego skrzypka i dyrygenta Thomasa Zehetmaira. Płyta zespołu (ECM) z utworami Béli Bartóka i Paula Hindemitha otrzymała nagrodę Diapason d’Or de l’Année 2007. Jakub Jakowicz w Zehetmair Quartet występował m.in. w Filharmonii Berlińskiej, Wigmore Hall w Londynie, Suntory Hall w Tokio, Gulbenkian Center w Lizbonie, Konzerthaus w Wiedniu, Zankel Hall i Y Hall w Nowym Jorku, a także na słynnych festiwalach muzycznych, m.in. w Schleswig-Holstein, Salzburgu, Lucernie, Aldeburgh czy Edynburgu. W 2014 r. zespół otrzymał prestiżową Nagrodę im. Paula Hindemitha Miasta Hanau. W przygotowaniu jest nowa CD zespołu z kwartetami smyczkowymi op. 51 J. Brahmsa.

Jakub Jakowicz jest laureatem nagrody „Paszport Polityki” za rok 2003. W 2007 r. Otrzymał nagrodę „Orfeusz” podczas Festiwalu „Warszawska Jesień”, zaś w roku 2018, w uznaniu za wybitny wkład w upowszechnienie muzyki Witolda Lutosławskiego, został uhonorowany Medalem 100-lecia urodzin kompozytora, przyznawanym przez Towarzystwa im. Witolda Lutosławskiego. Jest również dwukrotnym laureatem nagrody „Fryderyk” przyznawanej za najważniejsze osiągnięcia na polskim rynku fonografii. Kolejne nagrania skrzypka zawierają nagrane z pianistą Paavalim Jumppanenem i Lutosławski Quartet dzieła E. Chausson’a oraz CD Departures- recital z dwudziestowieczną muzyką polską z pianistą Łukaszem Chrzęszczykiem.

W sezonie 2024/2025 występował m.in. jako solista z orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, w Studio im. W. Lutosławskiego w Warszawie na koncercie jubileuszowym Orkiestry Polskiego Radia „Amadeus” i Agnieszki Duczmal, z Orkiestrami Filharmonii w Gdańsku i w Łodzi, był jurorem Międzynarodowego Konkursu im. K. Szymanowskiego w Katowicach, brał udział w prestiżowych międzynarodowych festiwalach: Festiwalu „Ensemble”, „Szczecin Classic” oraz Festiwalu Muzycznym w Naantali w Finlandii, występował oraz uczył jako gościnny artysta Australijskiej Akademii Muzycznej (ANAM) w Melbourne, rozpoczął współpracę z pianistą Szymonem Nehringiem i wiolonczelistą Marcinem Zdunikiem współtworząc trio fortepianowe. Jakub Jakowicz jest profesorem UMFC w Warszawie oraz AM w Katowicach gdzie prowadzi klasy skrzypiec.

Codziennie, bez jakiegokolwiek koloryzowania, codziennie przez wiele godzin dyryguje, gdyż uważa siebie – nieustannie od 5 roku życia - za dyrygenta. Bawi się między 7 a 5 symfonią Mahlera lub innym, z każdym rokiem coraz trudniejszym, bardziej klasycznym repertuarem, najchętniej naśladując najlepszych dyrygentów światowych sal, a jego ulubieńcami niezmiennie są Claudio Abbado, Riccardo Muti, Daniel Barenboim, Maris Janson, Yannick Nezet Seguin i ostatnio Lorenzo Viotti, którego miał zaszczyt dwukrotnie spotkać. Norman nie chodzi samodzielnie, porusza się przy pomocy balkonika, ale codziennie od lat jest na dworcu, gdzie podziwia Pendolino, bo szybkie pociągi, obok dyrygowania to jego druga pasja. Jest honorowym członkiem maszynistów gdyńskich, uczestniczy w uroczystościach organizowanych dla tej grupy zawodowej, z wieloma jest zaprzyjaźniony.

Był dyrygentem i zastępcą dyrektora muzycznego Welsh National Opera w Cardiff (Wielka Brytania, 2004–2008), gdzie przygotował i poprowadził wiele spektakli należących do kanonu światowej literatury operowej. W grudniu 2011 roku poprowadził w Narodowej Operze Ukrainy w Kijowie Króla Rogera Karola Szymanowskiego w wersji koncertowej, przygotowanego jako finałowe wydarzenie Zagranicznego Programu Kulturalnego Polskiej Prezydencji w Radzie Unii Europejskiej.

W 2019 roku w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie przygotował i poprowadził premierę opery Billy Budd Benjamina Brittena wystawionej po raz pierwszy w Polsce, a w 2023 – premierę opery Peter Grimes tego samego twórcy. We wrześniu 2021 roku wraz z zespołami Opery Krakowskiej przygotował i poprowadził światową prapremierę opery Wanda Joanny Wnuk-Nazarowej.

Współpracował z licznymi orkiestrami w kraju i za granicą (Francja, Niemcy, Szwajcaria, Ukraina, Wielka Brytania, Włochy, Armenia, Brazylia, Korea Płd, kraje Zatoki Perskiej), a także z polskimi teatrami operowymi: Operą Bałtycką w Gdańsku, Opera Nova w Bydgoszczy, Teatrem Wielkim w Poznaniu, Operą Wrocławską, Operą Krakowską, Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie (1998–2003).

W swoim dorobku artystycznym posiada szereg nagrań radiowych, telewizyjnych i streamingowych.

Dyskografia pod jego batutą obejmuje wiele albumów wydanych przez Agencję Muzyczną Polskiego Radia, firmę DUX oraz inne wytwórnie płytowe. Są to m.in: Loteria na mężów Karola Szymanowskiego z NOSPR w Katowicach (nominacja do nagrody Fryderyk 2019); Hagith Karola Szymanowskiego (nagroda Fryderyk 2020 w kategorii „album roku: muzyka oratoryjna i operowa”), Henryk Wars – Utwory symfoniczne, Stanisław Moniuszko – Msze (nagroda Feniks 2020 Stowarzyszenia Wydawców Katolickich), Nędza uszczęśliwiona” Macieja Kamieńskiego, Muzyka kompozytorów polskich XVIII i XIX wieku z OPR w Warszawie, Gubajdulina. Cisza i krzyż z Sinfonią Varsovia, Józef Zeidler – Nieszpory z Sinfoniettą Cracovią i Polskim Chórem Kameralnym (nominacja do nagrody Fryderyk 2021), Accordion Concertos z Chopin University Chamber Orchestra.

W maju 2002 roku z zespołami Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie nagrał dla Polskiego Radia spektakl Król Roger Szymanowskiego wyemitowany przez Międzynarodową Unię Radiową do wielu krajów świata.

Od 2016 do lutego 2022 roku był gościnnym dyrygentem Teatru Wielkiego w Moskwie, gdzie przygotował i poprowadził premiery oper Don Pasquale Gaetano Donizettiego oraz Idiota Mieczysława Weinberga, a także dyrygował spektaklami Eugeniusz Oniegin Piotra Czajkowskiego i Katarzyna Izmajłowa Dymitra Szostakowicza. Współpracę zerwał po barbarzyńskim ataku putinowskiego reżimu na Ukrainę.

Od 2020 roku pracuje w Katedrze Dyrygentury Symfoniczno-Operowej UMFC w Warszawie.

Absolwent Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie w klasie prof. Ryszarda Dudka oraz studiów podyplomowych w Konserwatorium im. M. Rimskiego-Korsakowa w Petersburgu w klasie Ilji Musina, a także kursów mistrzowskich w Polsce, we Włoszech i w Holandii.

Od roku 2015 dyrektorem artystycznym OPRW jest Michał Klauza. Kolejne sezony otwierały wykonania dzieł wokalno-instrumentalnych: Ogińskiego, Nowowiejskiego czy Kurpińskiego. Płytowa rejestracja Hagith Karola Szymanowskiego przyniosła Orkiestrze Fryderyka 2020.
W latach 2007–2015 zespołem kierował Łukasz Borowicz, którego znakiem rozpoznawczym stały się koncertowe wykonania nieznanych lub zapomnianych polskich oper, m.in. Maria Statkowskiego, Flis, Verbum nobile Moniuszki, Monbar czyli Flibustierowie Dobrzyńskiego, czy Zemsta za mur graniczny Noskowskiego.

OPRW pracowała z najwybitniejszymi polskimi dyrygentami - Jerzym Maksymiukiem, Jackiem Kaspszykiem, Antonim Witem, Janem Krenzem, Markiem Mosiem – czy solistami: Aleksandrą Kurzak, Olgą Pasiecznik, Ewą Podleś, Jadwigą Rappé, Małgorzatą Walewską, Piotrem Beczałą, Tomaszem Koniecznym, Mariuszem Kwietniem, Krzysztofem i Jakubem Jakowiczami, Konstantym Andrzejem Kulką, Rafałem Blechaczem, Charlesem Richardem-Hamelinem, Krzysztofem Jabłońskim, Piotrem Palecznym, czy Dang Thai Sonem.