Sposoby leczenia cukrzycy

Przy pierwszym poznaniu cukrzyca może się wydać przerażająca. Nagle świat staje na głowie – nie można jeść ulubionych rzeczy, trzeba robić zastrzyki, sprawdzać poziom cukru we krwi, zmieniać menu i rezygnować z wszelkich innych przyjemności życia, takich jak sport, aktywność fizyczna, chodzenie na imprezy itp. Cały czas należy mieć się na baczności. Ale nie musi być tak źle! To, jak bardzo (i czy w ogóle) cukrzyca będzie przeszkadzać nam w normalnym funkcjonowaniu, zależy tylko od nas.

Typy cukrzycy

Brak i niedobór to jednak zasadnicza różnica. W przypadku całkowitego braku insuliny – w cukrzycy typu 1 (cukrzyca insulinozależna) – nie ma innej drogi, trzeba podawać sobie insulinę. Różnice pojawiają się tylko w metodzie. Można podawać ją za pomocą penów (wstrzykiwaczy) lub stale podłączonej do ciała pompy insulinowej.

Trudno podać przyczynę zachorowania na cukrzycę. Nie ma jednoznacznych wskaźników na to, dlaczego u jednych cukrzyca jest, a u innych nie. Przede wszystkim, cukrzyca zdecydowanie nie wynika z tego, że jadło się zbyt dużo słodyczy. Jedzenie i dieta nie mają tu żadnej wagi.

Cukrzyca typu 2 – insulino niezależna – polega na niedoborze insuliny i insulinooporności.

W początkowej fazie można ją leczyć jedynie za pomocą tabletek. Jednak tu przyczynę można określić – cukrzyca typu 2 najczęściej pojawia się u osób otyłych, nie uprawiających sportu, prowadzących tzw. niezdrową dietę. Typ 2 jest znacznie bardziej rozpowszechniony – w samej Polsce jest ponad 2 miliony cukrzyków.

Sposoby leczenia cukrzycy

Sposobów leczenia cukrzycy typu 1 jest kilka. Dawniej leczono "standardową insulinoterapią", inaczej zwaną konwencjonalną. Podawano zastrzyki z określoną dawką insuliny dwa razy dziennie o stałych porach. Do tego przestrzegano stałych godzin posiłków i stałych porcji jedzenia. Do organizmu dostarczano zarówno insulinę krótko-, jak i długodziałającą. Już wiele lat temu stwierdzono, że pacjenci leczeni tą metodą częściej mają powikłania narządowe, przede wszystkim zmiany na dnie oka, dlatego też zrezygnowano z tej metody na rzecz "intensywnej insulinoterapii", inaczej nazywanej "insulinoterapią funkcjonalną".

Polega ona na tym, że insulinę dostarcza się przed każdym posiłkiem, w ilości potrzebnej na określoną porcję jedzenia, a oprócz tego, wstrzykuje się raz albo dwa razy dziennie insulinę długodziałającą. Ten rodzaj, chociaż uciążliwy ze względu na dużą ilość zastrzyków, umożliwia osobom z cukrzycą bardziej normalne życie - niezależne od diety i stałych pór jedzenia. Daje także znacznie więcej swobody - jeśli chcemy coś zjeść, to jemy, nieważne o jakiej porze. Możemy sobie pozwolić na pizzę i ciasto, a także na uprawianie sportu.

Ta swoboda wiąże się jednak ze znacznie większym zaangażowaniemdiabetyka i jego rodziny w cukrzycę. Aby mieć poprawne wyniki, diabetyk musi nauczyć się liczenia wartości odżywczych w każdym z posiłków i przemianowywania go na jednostki insuliny. Musi wiedzieć, ile powinien jej sobie dostarczyć, gdy chce zjeść np. dwie kanapki z zółtym serem. Musi sam kontrolować poziom cukru we krwi i sam analizować każdy posiłek oraz inne zmiany wpływające na poziom cukru we krwi.

Najnowszą metodą terapii jest ciągły podskórny wlew insuliny. Terapia tym urządzeniem poprawia wyniki diabetyków, ponieważ insulina dostarczana jest w sposób ciągły przez 24 godziny na dobę. Niewielki zbiornik, który leży w małym, przypominającym pager czy telefon komórkowy urządzeniu, połączony jest z ciałem drenem, na którego końcu jest tzw. wkłucie. To przez nie następuje wlew insuliny do ciała. Porównać to można do pewnego rodzaju "kroplówki". Dzięki temu, że jest stały dostęp do insuliny, nie trzeba już robić zastrzyków. Gdy osoba z cukrzycą chce dostarczyć sobie konkretną dawkę insuliny, musi jedynie odpowiednio zaprogramować urządzenie za pomocą klawiszy. Oprócz tego, "pompiarz" ma ustawioną stałą bazę (stała ilość insuliny dostarczana w ciągu godziny) tak, by pompa działała jak prawdziwa trzustka kontrolijąc glikemię w dzień i w nocy.

PROGRAM PREWENCJI I LECZENIA CUKRZYCY W POLSCE (LATA 2010-2011) w ramach NARODOWEGO PROGRAMU PRZECIWDZIAŁANIA CHOROBOM CYWILIZACYJNYM finansowany jest ze środków MINISTERSTWA ZDROWIA.

Zobacz więcej na: www.edu-cukrzyca.pl