Na mocy układu Sikorski-Majski polska ludność cywilna aresztowana i deportowana w głąb Rosji oraz polscy wojskowi mieli zostać objęci natychmiastową amnestią. 12 sierpnia 1941 Politbiuro Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, najwyższy organ decyzyjny, postanowiło: "zgodnie z dekretem Rady Najwyższej ZSRR z dnia 12 sierpnia 1941 roku ogłasza się amnestię dla obywateli polskich uwięzionych na terytorium ZSRR".
Przebywający w więzieniach i obozach pracy przymusowej, mogli dostać dokumenty zezwalające na opuszczenie rejonu, w którym ich uwięziono. Setki tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci wyruszyło - z Syberii, spod koła podbiegunowego, z gór Ałtaju - w kierunku południowego zachodu na poszukiwanie punktów rekrutacyjnych, w których zbierać się mieli ochotnicy do polskiego wojska.
Przez pierwszych kilka dni siedzibą dowództwa była ambasada RP w Moskwie. Miasto jednak zagrożone było atakiem Niemców. 22 sierpnia 1941 gen. Władysław Anders został oficjalnie poinformowany o wyznaczonych miejscach stacjonowania Armii Polskiej. Sztab miał się znajdować w Buzułuku, 5. Dywizja Piechoty w Tatiszczewie, a 6. Dywizja i pułk zapasowy w Tockoje.
Miejscowości Buzułuk i Tockoje znajdują się w obwodzie orenburskim. Zimą temperatura spada tu do -50 stopni Celsjusza. Oddalone są od siebie o 40 km. Tockoje wyznaczono na siedzibę ośrodka rekrutacyjnego. Ci, którzy docierali do punktów polskiej armii, byli wycieńczeni chorobami i głodem. Wiele tysięcy osób zmarło w drodze z łagrów.
25 listopada 1941 Armia Polska w ZSRR liczyła blisko 41 tys. żołnierzy. Na początku 1942 roku składała się z sześciu dywizji, z których tylko jedna była w pełni wyposażona i uzbrojona – gotowa do walki.
[Dane pochodzą z książki Harvey'a Sarnera "Generał Anders i żołnierze II Korpusu Polskiego", Zysk i S-ka, 1997]
