latoz dreszczykiem

Jest wtorek 19 czerwca 1923 roku. Kilkanaście dni wcześniej w Warszawie rozpoczął działalność drugi rząd Wincentego Witosa, a prezydent odrodzonej pięć lat wcześniej Rzeczypospolitej Stanisław Wojciechowski zwolnił ze stanowiska szefa Sztabu Generalnego Józefa Piłsudskiego, który planuje wycofanie się z życia publicznego, choć nie zdążył tego jeszcze ogłosić. Poprzedniego wieczora odbyły się dwa przedstawienia programu „Chaplin i Pola Negri zaślubieni” w znakomitym teatrzyku Qui pro Quo w Galerii Luxenburga, zaś miłośnicy podróży statkiem mogli udać się na wycieczkę po Wiśle parostatkiem spacerowym dwupiętrowym Polska lub Francja. Wycieczkowiczom przygrywała orkiestra wojskowa, jednak pogoda nie dopisała, było chłodno i dżdżysto. Na szczęście kolejny dzień zapowiada się nieco lepiej, zwłaszcza w północno-wschodniej części kraju.
Wczesnym rankiem z Warszawy wraca gospodarz z Wolicy, wsi położonej w sąsiedztwie pałacu w Wilanowie.

Poprzedniego dnia sprzedał na Kercelaku gołębie pocztowe i zadowolony z transakcji zabawił potem w restauracji, w której ze szwagrem zabranym z Wolicy do pomocy na targu świętował udany dzień. Dojeżdżają już prawie do drewnianych zabudowań wsi, gdy nagle na poboczu, w krzakach dostrzegają duży, elegancki kufer podróżny. Zatrzymują się i oglądają znalezisko, które postanawiają zabrać ze sobą. Próbują przenieść kufer na wóz, ale ten jest za ciężki. Gdy go otwierają, by zobaczyć, co znajduje się w jego wnętrzu, ich oczom ukazuje się upchnięty do środka mężczyzna w średnim wieku. Jest brudny, ma na sobie podarte rzeczy i jest nieprzytomny. Gospodarz ze szwagrem zabierają go do domu, gdzie nieznajomy odzyskuje przytomność. Jednak zapytany o to, jak się nazywa i dlaczego znalazł się w zamkniętym kufrze, odpowiada, że nic nie pamięta.
Autor: Iza Żukowska

Wezwany do Wolicy komisarz Hieronim Bóbr-Bobrowski, zasłużony weteran walk o niepodległość Rzeczypospolitej, niezwłocznie przystępuje do przesłuchania tajemniczego mężczyzny. Niestety, amnezja u poszkodowanego jest na tyle silna, że zrozpaczony śledczy postanawia poprosić o pomoc swojego przyjaciela z czasów służby w Legionach, profesora Ksawerego Orlicza.
-Tylko pilnujcie tego gagatka jak oka w głowie, gospodarzu- komisarz wskazuje nieznajomego palcem. - Inaczej oskarżę was o utrudnianie śledztwa!

Profesor Orlicz, wybitny lekarz z długoletnią praktyką, po wojnie polsko-bolszewickiej zajmował się tylko wyjątkowymi i nader interesującymi przypadkami. Zwykłym zapaleniem wyrostka lub kamicą nerkową nie zaprzątał sobie głowy, chyba że ów wyrostek znajdował się w lewej części brzucha pacjenta, a kamień był wielkości dorodnego arbuza. Medyk, dowiedziawszy się o kłopocie przyjaciela, natychmiast udaje się z nim do Wolicy. Podekscytowany wysiada z automobilu, biegnie przez podwórze sprawnie pokonując błotniste koleiny i wpada zdyszany do izby.
-Rany boskie!- wykrzykuje na widok mężczyzny.- To niemożliwe!
Komisarz z ciekawością spogląda na profesora.
-Znasz go?

-Ależ oczywiście, przyjacielu!- lekarz ociera pot z czoła.
-To Ludwik Sarnowski, właściciel składów kolonialnych i mój znajomy. Zaginął po niedzielnym wieczorku okultystycznym, a wraz z nim bezcenny rubin, Serce Maharadży! Zdumiony śledczy z wrażenia opada na krzesło .
-Nie czytałeś wieczornej prasy?- Orlicz wyciąga z teczki gazetę i podaje ją komisarzowi. Artykuł na pierwszej stronie zatytułowano: ,,Klątwa Serca Maharadży zbiera krwawe żniwo".
-Nie rozumiem...
-Naprawdę nic nie wiesz?- profesor z politowaniem spogląda na policjanta.- Narzeczony córki Sarnowskiego, ordynat Stefan Woyczyński, został zamordowany...
Autor: Wioletta Wysocka

Zatem zbierzmy fakty - ponaglał zaskoczony, ale nietracący zimnej krwi komisarz. 13 czerwca, jak donosi artykuł, znaleziono ciało zamordowanego ordynata w jego własnym domu, w gabinecie, do którego wstęp miał tylko on i jego zaufany lokaj. Powodem śmierci był strzał w głowę. Gabinet ordynata, włącznie z pamiątkowym rodzinnym biurkiem oraz sejfem znajdującym się za jednym z obrazów, zostały zniszczone i ogołocone. Pięć dni później, w nocy z 17 na 18 czerwca, zaginął, jak twierdzisz, obecny tutaj Ludwik Sarnowski. Jaki to ma do pioruna związek z drogocennym rubinem? - Otóż ma ogromny
- wykrzyknął Orlicz. Podczas naszego ostatniego spotkania przy partyjce wista Ludwik opowiedział mi o planach Woyczyńskiego względem jego córki oraz o tym, że ten powierzył mu na przechowanie drogocenny rubin, który nabył z myślą o narzeczonej. Serce Maharadży miało ozdobić kolię przyszłej pani Woyczyńskiej.

Jak tylko w izbie wybrzmiały słowa "Serce Maharadży", cichy dotąd Ludwik Sarnowski wydał przeraźliwy krzyk, zatrząsł się jak w febrze, padł na podłogę, a na jego twarzy pojawiło się przerażenie, jak gdyby zobaczył ducha. Powiało grozą. Podany przez doktora zastrzyk uspokajający, nieco wyciszył Sarnowskiego, jednak niepokój jeszcze długo nie opuszczał zebranych w izbie. Po umieszczeniu chorego w szpitalu pod opieką profesora Orlicza komisarz Bóbr-Bobrowski natychmiast przystąpił do dalszych etapów śledztwa. Dokładne przetrząśnięcie kufra nie przyniosło żadnych rezultatów. Kolejnym krokiem było ustalenie personaliów złotnika, który, jak wyznała matka zamordowanego, oglądał rubin i miał przygotować kilka wzorów naszyjnika. Te kroki okazały się jednak niczym w obliczu kolejnej informacji o nagłym paraliżu, jakim został dotknięty zaufany lokaj Woyczyńkich.
Autor: Małgorzata Błaszyńska

Intuicja niejednokrotnie ocaliła życie komisarzowi Bóbr-Bobrowskiemu i to pod jej wpływem postanowił teraz spotkać się z Thomasem Evansem, attache wojskowym przy ambasadzie brytyjskiej w Warszawie. Poznali się dwa lata wcześniej w Katowicach podczas plebiscytu, gdy Bóbr-Bobrowski pomagał w zapobieganiu działaniom niemieckich bojówek, a Evans jako oficer państw Ententy czuwał nad spokojnym przebiegiem głosowań. Anglik wiele lat spędził w Indiach i posiadał olbrzymią wiedzę o kulturze orientalnej. Teraz komisarz uśmiechnął się, widząc wchodzącego do kawiarni ,,Kokos” na Nowym Świecie wysokiego jegomościa z długim wąsem i bystrymi oczami.
- Intrygująca zagadka - stwierdził dyplomata, gdy policjant opisał mu ze szczegółami całą sprawę i dodał ponuro: - Słyszałem kiedyś o tym rubinie. Był on dziedziczną własnością wpływowej hinduskiej rodziny, stąd jego nazwa. Ktoś opowiadał mi nawet pewną historię, ale myślałem że to plotka.

- Jaką historię?- ponaglił znajomego komisarz.
- Każdy, kto ten kamień uzyska w sposób niegodziwy, ginie z własnej ręki, jego majątek spłonie trzy tygodnie po samobójstwie, a każdy kto mu w tym dopomógł, zapada na amnezję, paraliż wszystkich członków prócz głowy, śpiączkę lub ciągły pot aż do śmierci.
- Musi być na to jakieś racjonalne wytłumaczenie - zamyślił się policjant, upijając łyk aromatycznej kawy.
- Przyjacielu, będąc w Kraju Tygrysów, zrozumiałem, że nie wszystko można wytłumaczyć logicznie. Ale ponoć klątwę można przerwać.
- W jaki sposób? - zapytał Bóbr-Bobrowski.
- Należy zwrócić rubin ziemi, która go wydała. - Nawet nie wiem, gdzie go szukać! - wykrzyknął komisarz.
- W takim razie musicie się spieszyć. Inaczej ,,Serce Maharadży" wywoła kolejne tragedie.
Autor: Maciej Urbaś z Orzesza

Po spotkaniu z Evansem komisarz Bóbr-Bobrowski postanowił udać się do komisariatu, aby jeszcze raz przeanalizować całą sprawę. Opuścił „Kokos” i skierował się w stronę Kruczej, gdy nagle podszedł do niego jakiś jegomość. Był to niewysoki, około czterdziestoletni mężczyzna, ubrany dość dziwacznie. Ku zdumieniu komisarza, zwrócił się do niego:
- Wiem czego szukasz, mogę ci pomóc. Zaskoczony śledczy nie zdążył odpowiedzieć, gdy nieznajomy dodał:
-Chodź szybko za mną. Komisarz podążył w stronę najbliższej w bramy, w której zniknął tajemniczy nieznajomy. Nagle poczuł silne uderzenie w głowę i ogarnęła go ciemność. Kiedy się ocknął, znajdował się w ciemnym pomieszczeniu i był pewien, że nie jest sam.

Słyszał kroki, poczuł dym z papierosa, a jakiś chrapliwy głos z ciemności odezwał się w te słowa:
- Na pana miejscu zająłbym się inną sprawą, a poszukiwania „Serca Maharadży” zaniechał. Jeśli pan nie posłucha, poranne gazety mogą rozpisywać się o nieszczęśliwym wypadku komisarza Bóbr-Bobrowskiego. Czy wyraziłem się dość jasno?
Policjantowi nie było jednak dane odpowiedzieć, bowiem ponowne uderzenie w głowę pozbawiło go przytomności.

Tymczasem w Hotelu Bristol rozpoczął się bankiet na cześć Józefa Piłsudskiego, który, po rezygnacji z działalności publicznej, zamierzał osiąść w Sulejówku. Wszyscy uczestnicy zgromadzeni byli w Sali Malinowej. W holu hotelu pod ścianą znajdował się elegancki kufer podróżny, taki sam jak ten, w którym znaleziono Ludwika Sarnowskiego. Około godziny ósmej wieczorem pod hotel podjechał automobil. Dwóch mężczyzn zabrało kufer i auto odjechało. Za kierownicą siedział Profesor Orlicz. Bóbr-Bobrowski otworzył oczy i ujrzał nad sobą kolorowe zasłony, zaś w powietrzu wyczuł duszący zapach kadzidła. Chciał się poruszyć, ale nie mógł...
Autor: Agnieszka Świderska-Marciniak z Pomiechówka

Ręce miał związane mocno i solidnie. Wszystko wyglądało, jakby rozgrywało się na jawie. W gęstym i duszącym dymie ledwo rozpoznał sylwetkę profesora Orlicza.
Spojrzał lekko w prawo. To on, ten niepozorny blondyn go zaatakował.
- Ratunku, pomocy! - krzyknął. - Przyjacielu, to on mnie zaatakował... co Ty...- zaniemówił z przerażenia, orientując się, iż znajdują się w automobilu. Orlicz zjechał na pobocze i zatrzymał pojazd.
- Milcz! - powiedział profesor. - A nie stanie Ci się większa krzywda niż temu nieszczęśnikowi Sarnowskiemu.
Komisarz wytrzeszczył oczy.
- Ach, niepotrzebnie zostawialiśmy go w tej Wolicy! - rzekł jakby do siebie Orlicz. - To był twój pomysł – zwrócił się gniewnie do nieznajomego.

- Nic nie rozumiesz, bracie. To bardzo dobrze, że go znaleźli. To oddala ich od nas, a raczej ode mnie jako sprawcy. Mężczyzna odwrócił się i spojrzał na komisarza. - Wszystko miało pójść gładko. Ten ich wieczorek okultystyczny kończył się o 22.00, a o 20 lokaje i służące wychodzili z pokojów, wcześniej szykując je na noc. Dwie godziny w zupełności wystarczyły, żeby zabrać Serce...
- Zamordowałeś ordynata, by skraść rubin - powiedział cicho Komisarz. - A klątwa?
- Nie zamordowałem, tylko wziąłem Serce Maharadży, klejnot tak cenny, że pozbawiłby mnie wszelkich trosk już na zawsze. Klątwę wymyślono, aby wzbudzić czujność i zaciekawić wyższą sferę. Lubicie takie opowiastki przy wiście, co? - rzekł z przekąsem Orlicz.
- Zdemaskuję was! - wykrzyknął Komisarz. - Jesteście winni, Wy....

Krzyki komisarza przerwały strzały z broni myśliwskiej. Z lasu wybiegła młoda kobieta. Skierowała się od razu w stronę auta.
- Panno Marianno - rzekł Orlicz. - Czy wszystko idzie zgodnie z planem? Niedoszła pani Woyczyńska ledwie skinęła głową.
- Tak - wyszeptała zmęczona i podała rękę nieznajomemu, którą ten ucałował.
Autor: Marta Zmarzlik Niesporowice

– Nie mamy czasu na konwenanse – żachnęła się Marianna – Podaj mi papierosy. Lekko zmieszany blondyn wyciągnął z kieszeni papierośnicę i podał kobiecie. Marianna zapaliła, po czym wsiadła do auta. Ruszyli.
– Po co go zabraliście? – warknęła – Który z was był tak mądry, że uznał porwanie komisarza za dobry pomysł? Hieronim czuł tępy ból głowy. Jeszcze parę tygodni będzie miał sporego guza, pomyślał.
– To nie ja! – sapnął zniecierpliwiony Orlicz – Ja najwyraźniej jestem tylko od robienia! Ksawery, zdobądź dwa identyczne kufry! Sfałszuj akt zgonu! Załatw środek paraliżujący... – zamilkł, orientując się, że powiedział za dużo.
– Ustaliliśmy już – wycedził blondyn – że nie jesteś od myślenia. Nie przeszkadzało ci to wcześniej, więc nie narzekaj teraz. Jeśli chcesz się do czegokolwiek przydać, wymyśl, co z nim teraz zrobić.
– To ty sprowadziłeś go nam na głowę – burknął Orlicz.

– Jeśli wam się zdaje, że możecie mi cokolwiek zrobić, to będziecie mocno zdziwieni! –
odezwał się Bóbr-Bobrowski. – Inspektor Grzesik dobrze wie, gdzie byłem i na pewno... –Inspektor Grzesik nic nie wie – przerwała mu spokojnie Marianna – i na pana miejscu, komisarzu, oszczędzałabym siły. Czeka nas długa droga.
Bóbr-Bobrowski przygryzł wargi. Wyjrzał przez szybę auta, próbując zorientować się, dokąd jadą. Orlicz mruczał coś do siebie zirytowany, co chwila prychając gniewnie, panna Marianna przeglądała jakieś zapiski. Blondyn przypatrywał się im w milczeniu.
Komisarz zamknął oczy. Ze snu wyrwało go mocne szturchnięcie. – Pora wstawać – rzucił w jego stronę blondyn.
Hieronim zerknął za okno. Minęli właśnie tablicę z napisem "Kielce".
Autor: Mikołaj Ryśkiewicz z Warszawy

-Jak to przepadł? Jak przepadł?! - żachnął się inspektor Grzesik i patrzył gniewnie na swojego podwładnego. Komisarz Bóbr-Bobrowski najtęższy umysł jaki znam, as policji nie może ot tak sobie po prostu znikać! Czy wyrażam się dostatecznie jasno?!
-Czy to znaczy, że pan inspektor powątpiewa w treść listu, który zostawił?
-Czy powątpiewam? Hieronim jest o krok od rozwiązania zagadki od czasów Dybowskiej, Cichockiego, a on napisał, że wybiera się na urlop! Ha! Dobre sobie! Jestem pewien, że znowu się w coś wplątał! Czy wiesz, że sprawą Serca Maharadży interesuje się Międzynarodowa Komisja Policji Kryminalnej? To śledztwo ma wymiar międzypaństwowy! Z kim ostatnio się widział?
-Z Evansem, panie inspektorze, z attache...-zawahał się podkomendny. -Wiem do diabła, kim jest Thomas Evans! –Grzesik walnął pięścią w stół .

-Wiem do diabła, kim jest Thomas Evans! –Grzesik walnął pięścią w stół .
-Czy wezwać go na przesłuchanie? -zapytał podwładny.
-Jeszcze tego by brakowało! Przygotować automobil! Sam osobiście złożę mu wizytę.
Tymczasem Marianna, blondyn i Orlicz dojechali do Kielc. Zatrzymali auto. W oddali było widać maszerujący pułk Legionów.
-Co chcecie zrobić? - zapytał Bóbr-Bobrowski.
-Doszliśmy do wniosku - zaczął blondyn - że śmierć nie jest zbyt dobrym rozwiązaniem, lecz kompromitacja tak zacnego śledczego w oczach Marszałka będzie dostateczną nauczką, by nie mieszać się w nieswoje sprawy.

-Komisarz Bóbr-Bobrowski zamknięty w kufrze, niczego nie pamięta, w dodatku oskarżony o otrucie Kasztanki - kontynuowała Marianna. Jak panu się podoba taki nagłówek w Kurierze Warszawskim, komisarzu?
-A gdyby do tego dodać fakt, że sam komisarz poinformował swojego przełożonego o urlopie? - dokończył Orlicz.
-Urlop w kufrze! - parsknęła Marianna - genialne!
-Nikt nie uwierzy, że poszedłem na urlop - rzekł spokojnie policjant - tym bardziej Grzesik.
Autor: Kacper Wojciechowski - Wawrzeńczyk

– Nikt nie uwierzy, że poszedłem na urlop – powtórzył komisarz Bóbr-Bobrowski. - A tym bardziej, że otrułem Kasztankę marszałka – mruknął. – Sam prowadzę stadninę i kocham konie.
– Może daliśmy się nieco ponieść emocjom – Marianna wzruszyła ramionami, próbując zachować rezon – ale znajdziemy dla pana odpowiednie zakończenie – dodała pospiesznie.
– Idziemy? – zapytał blondyn. – Nie mamy całego dnia.
– I bez numerów – rzucił Orlicz w stronę Bóbr-Bobrowskiego.
Hieronim nigdy nie był w Kielcach, ale domyślił się, że szli przez Rynek. Minęli podcienie barokowej kamienicy i już mieli wejść w jakąś bramę, gdy zaczepił ich bezdomny.

– Potrzebuję pomocy – wychrypiał nieznajomy – tylko parę marek...
– Odczep się pan – warknął blondyn, gdy Orlicz szarpał się ze skrzydłem bramy.
– Parę marek... – jęknął bezdomny, ale blondyn pchnął już Hieronima w stronę ciemnego podwórka. Weszli do środka. – Ręce do góry – padło nagle za ich plecami.
Marianna upuściła torebkę, odwracając się gwałtownie. Bezdomny mierzył do nich z pistoletu.
– Aspirant Gibalski – splunął – proszę odsunąć się od komisarza Bóbr-Bobrowskiego i ustawić pod ścianą.
– Jak to ...? – wymamrotał Orlicz.
– Telegraf, doktorze – uśmiechnął się Bóbr-Bobrowski. – Policja się unowocześnia.

– Tak, telegraf – warknął Gibalski. – Inspektor Grzesik zaalarmował cały kraj. Odsunąć się, powiedziałem. Cała ta zabawa z sercem Maharadży dobiegła końca.
– Jeszcze nie – z głębi podwórka wyszedł mężczyzna. Celował w Gibalskiego – Niech pan stąd znika, aspirancie, a daruję panu życie – powiedział.
– Stefan! – zawołała Marianna. – To nierozsądne! Tu nie ma miejsca na ryzyko!
– Zanim zorganizuje wsparcie – kontynuował spokojnie Stefan – nas już tu dawno nie będzie. A z nami – serca Maharadży - ostatnie słowa wypowiedział, patrząc na Bóbr-Bobrowskiego. Komisarz rozpoznał jego twarz. Orlicz pokazał mu ją w gazecie.
– Zgadza się, komisarzu . Jestem Stefan Woyczyński i nie jestem martwy.
Autor: Mikołaj Ryśkiewicz

- Nie jest pan martwy - powtórzył niczym echo komisarz. Sfabrykowałeś akt zgonu i informowałeś Stefana o każdym naszym ruchu, tak? - zwrócił się policjant do Orlicza.
- Owszem - potwierdził spokojnie medyk.
- Nie dość, że mógł swobodnie działać, to jeszcze jego rzekoma śmierć skomplikowała śledztwo - grzmiał Bóbr-Bobrowski. Tymczasem Marianna podniosła torebkę, wyciągnęła z niej pistolet, po czym skierowała go w stronę komisarza.
-A klątwa? - dopytywał aspirant.
- Mówiłem - zaczął lekarz - wymyśliliśmy tę bajeczkę , by łatwiej zdobyć ten wspaniały klejnot. Poza tym okradaliśmy domy, w których odbywały się wieczorki okultystyczne. Do trunków dosypywaliśmy środek, który w dużej dawce wywołuje halucynacje i amnezję. Genialne proste, prawda Hieronimie?
- Odpowiecie za kradzież, za porwanie policjanta i za zaginięcie złotnika - odparł komisarz.

- Nie ma na to dowodów - powiedział blondyn.
-Są! - Marianna przekierowała lufę pistoletu na Stefana.
-Co? Co ty wyprawiasz? - wymamrotał zszokowany ordynat.
- Głos rozsądku – wzruszyła ramionami. Aspirant odebrał broń Woyczyńskiemu i ostrym tonem rozkazał:
-Pod ścianę! Wszyscy pod ścianę!
- A te strzały? – chciał wiedzieć komisarz. Wyraźnie słyszałem jak...
- Strzeliłam w powietrze i przekazałam zaszyfrowany meldunek złotnikowi - oznajmiła Marianna.
- Żyje? - zapytał Hieronim.
- Tak. Ludwik Sarnowski również - odpowiedziała.
- Kim pani właściwie jest? -spytał aspirant.

- Pracuję w służbie Rzeczypospolitej. Ta szajka popełniła wiele przestępstw, również zagranicą.
- A co z klejnotem? - zapytał komisarz.
- Wróci do prawowitych właścicieli - odparła Marianna. Był wystarczająco skuteczną przynętą.
- Czyli to wszystko było mistyfikacją, żeby nas zwabić w pułapkę - stwierdził blondyn.
- W rzeczy samej. Zbyt długo pozostawaliście bezkarni i nieuchwytni w tej części Europy - zakończyła.
Autor: Kacper Wojciechowski – Wawrzeńczyk

ZAKOŃCZENIE I

20 czerwca 1924 nadkomisarz Bóbr-Bobrowski wszedł do swojego gabinetu w Komendzie Głównej Policji przy Senatorskiej.
— Jakieś wieści? — rzucił na powitanie.
— Nic nadzwyczajnego — ziewnął inspektor Grzesik, przeglądając gazetę. — Przestępcy wyjechali chyba na wakacje.
Bóbr-Bobrowski otworzył kalendarz. Faktycznie — w najbliższym czasie nie był specjalnie zajęty. Sprawa serca Maharadży przyniosła mu awans i uznanie, jednak od czasu, gdy ją rozwiązał, nie miał wiele do roboty.
— W przyszłym tygodniu zeznaję w sprawie Orlicza — mruknął. — Pewnie znowu wymówi się problemami z sercem.
— Jasne — prychnął Grzesik. — Pewnie choruje na serce Maharadży.

Problemem był ordynat Woyczyński. Bóbr-Bobrowski nie mógł wybaczyć sobie tego, że wymknął im się w ostatniej chwili. Wyrwał się Gibalskiemu i uciekł.
— Wiele bym dał, by dorwać tego ptaszka — powiedział nadinspektor i zabrał się za porządkowanie papierów. Rozległo się pukanie do drzwi.
— Nadkomisarz Bóbr-Bobrowski? — Do gabinetu wszedł młody policjant, a gdy Hieronim skinął potakująco głową, wręczył mu telegram. - Aspirant Gibalski z Kielc twierdzi, że będzie pan zainteresowany. Bóbr-Bobrowski przeczytał i zerwał się na równe nogi.
— O co chodzi? — zaniepokoił się Grzesik.
— Zbieraj się, jedziemy do Szwajcarii — zakomenderował Hieronim i sięgnął po słuchawkę telefonu. — Do Szwajcarii? — zdziwił się inspektor.

Nadkomisarz wybrał numer i natychmiast uzyskał połączenie.
— Pakuj się, jedziesz z nami do Szwajcarii – rzucił do słuchawki. – Znaleźli nieprzytomnego fabrykanta w kufrze!
— Myślisz, że to prawda? — zapytał głos z drugiej strony linii telefonicznej.
— Kochanie!— zawołał Bobrowski — To musi być prawda.
Bobrowski ufał swojej intuicji, a ta mówiła mu, że przestępcy prędzej czy później wracają do znanych metod.
— W takim razie jadę. Nie lubię niedokończonych spraw — odpowiedziała zdecydowanie Marianna, która w minionym roku zmieniła stan cywilny, ale zamiast zostać ordynatową Woyczyńską, stała się panią Bóbr-Bobrowską.
Autor: Mikołaj Ryśkiewicz

ZAKOŃCZENIE II

W gabinecie inspektora Grzesika unosił się zapach świeżo zmielonej kawy.
- I kto by pomyślał, że wszystko, no, prawie wszystko - poprawił się inspektor - zawdzięczamy tej dzielnej i w rzeczy samej mądrej kobiecie... Zamyślił się... Marianna od zawsze wiedziała, jak przyciągać mężczyzn. Jej nienaganna figura, piękna twarz i zalotne spojrzenie, ale także głowa nie od parady powodowały, że mężczyźni lgnęli do niej, jak pszczoły do miodu. I właśnie te atuty zwróciły na nią uwagę służb specjalnych Rzeczypospolitej, które zwerbowały ją w swoje szeregi. Tym razem przełożeni Marianny także się nie zawiedli. Składy kolonialne ojca Marianny były miejscem spotkań służb specjalnych, stąd też jego przyjaźń z Evansem. Wizyty nie budziły podejrzeń, bo któż nie chciałby kupić u Sarnowskiego aromatycznej kawy, czy przypraw z dalekiego świata...

W tej historii jednak najważniejszy okazał się unikatowy rubin. To on uruchomił całą lawinę wydarzeń, za którą stało niezdrowe pożądanie, ta nieodparta chęć zdobycia Serca Maharadży.
- Kto by przypuszczał, że ten klejnot był tak blisko przez cały czas! - z niedowierzaniem stwierdził komisarz Bóbr-Bobrowski - Tak skrzętnie ukryto go w podwójnym dnie kufra podróżnego, w którym mnie więziono.
- Wszystko ma tu drugie dno, mój przyjacielu. - zauważył inspektor.

- Ale dlaczego właśnie profesor Orlicz??? – zastanawiał się komisarz. - Taki wybitny człowiek! Bo to, że Woyczyński większość czasu spędzał na wyścigach na Polnej, wiadomo było od dawna. Ale Orlicz?!
- Niestety, profesor też uzależnił się od hazardu - wtrącił inspektor. – Jego życiem stał się bakarat, a domem szulernia...
Nagle w drzwiach gabinetu stanęła piękna kobieta. Jej blask rozjaśnił mrok ponurego pokoju.
- Odnalazłem rubin – stwierdził komisarz. – Przynajmniej moje porwanie na coś się przydało – Podszedł do kobiety. - Ale nie tylko na to. Prawda, Marianno?
Autor: Małgorzata Olma