Otwarta przed kilkoma dniami ekspozycja stała składa się z ośmiu galerii. To niewiele, jak na próbę opowiedzenia tysiącletniej historii Żydów w Polsce. - Musieliśmy określić bardzo dokładnie, co chcemy powiedzieć i w oparciu o to zdecydować, jakie konkretne historie, i sięgając po jakie eksponaty, chcemy przedstawić - opowiadała Barbara Kirshenblatt-Gimblett o pracy nad ekspozycją. - Staraliśmy się też, by finałem tej opowieści nie był Holokaust, lecz obraz przedwojennej Polski jako największej wspólnoty żydowskiej na świecie, gdzie kwitła kultura i kreatywność - podkreśliła.
Nie oznacza to, że temat zagłady został zmarginalizowany - poświęcona została mu w całości jedna z ośmiu galerii. Co ciekawe, dysponując bogactwem materiałów, twórcy wystawy postanowili ograniczyć się do "Archiwum Ringelbauma". Ten przedwojenny działacz lewicowy postanowił w czasie wojny dokumentować pieczołowicie życie warszawskiego getta. Wraz z grupą współpracowników zbierał listy, gazety, plakaty, kartki żywnościowe, szkice, fotografie, itd. Gdy dowiedzieli się, że najprawdopodobniej czeka ich śmierć zakopali wszystko, ukryte w puszkach i bańkach na mleko, w trzech punktach Warszawy. Dwa z tych miejsc udało się po wojnie odkryć. Trzeci "skarb", pomimo prób odnalezienia, spoczywa prawdopodobnie gdzieś pod... chińską ambasadą.
Więcej o wystawie stałej Muzeum Historii Żydów Polskich w nagraniu "Kwadransa bez muzyki. Autor audycji - Kamil Radomski rozmawiał także z Antonym Polonskym, głównym historykiem Muzeum.
mm/kd