Gen. Anders, który został p.o. Naczelnego Wodza w rozkazie dziennym z 6 lipca 1945 napisał:
"Zwracam się do was w chwili wyjątkowo ciężkiej (…). Rządy mocarstw zachodnich postanowiły uznać narzucony Polsce przez okupanta tzw. Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, a tym samym cofnąć uznanie prawowitemu Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie. (…)
Możni tego świata przechodzą do porządku nad naszą konstytucją, nad naszymi prawowitymi władzami i (…) godzą się na fakty dokonane, stworzone w stosunku do Polski i Polaków przez obcą przemoc.
Żołnierze! Zostaliśmy w tej ciężkiej chwili jedyną cząstką narodu polskiego, która ma możność i obowiązek głośnego wyrażenia swej woli i (…) trzeba, abyśmy słowem i czynem dziś stwierdzili, że jesteśmy wierni naszej przysiędze żołnierskiej (…), wierni testamentowi naszych poległych towarzyszy broni, którzy bili się i umierali w imię Polski niepodległej (…). Wypełnimy nasz obowiązek względem Ojczyzny i Jej prawowitych władz. Najjaśniejsza Rzeczpospolita niech żyje".
Panowała atmosfera tymczasowości i wyczekiwania. Tymczasem dowództwo Korpusu organizowało kursy maturalne, dokształcające i uczące zawodu, pozwalające żołnierzom kontynuować edukację, którą przerwała wojna. Na studia w Rzymie, Padwie i Bolonii, a także w Wielkiej Brytanii odkomenderowano ponad 1200 żołnierzy.
Żołnierzy, którzy zadeklarowali powrót do kraju, skierowano do pozostających pod opieką władz brytyjskich obozów repatriacyjnych. Transporty do Polski kierowano koleją przez Mediolan, Brenner, Pilzno, Pragę do Zebrzydowic lub drogą morską z Neapolu do Gdańska.
26 maja 1946 gen. Anders w rozkazie powiadomił żołnierzy o demobilizacji 2 Korpusu i powstaniu w Wielkiej Brytanii, pod brytyjskim dowództwem Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Polskich żołnierzy zobowiązano do wyjazdu z Włoch do Wielkiej Brytanii. Zagwarantowano im tam utrzymanie przez dwa lata, bezpłatne zakwaterowanie i wyżywienie, by przygotować ich do życia w cywilu. Ostatecznie likwidacja Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia nastąpiła jesienią 1949.
Część żołnierzy ułożyła sobie życie w Wielkiej Brytanii, część wróciła do Polski, reszta – rozproszyła się po świecie. Po uroczystej defiladzie w Londynie w lipcu 1947 roku sztandary wszystkich jednostek polskich walczących na Zachodzie, w tym 2 Korpusu, zawieszono w Sali Sztandarów w Muzeum im. Generała Sikorskiego w Londynie.
