Władysław Raczkiewicz
W 1918 roku Władysław Raczkiewicz wstąpił do Wojska Polskiego, uzyskał przydział do 10. Pułku Ułanów Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Był znanym działaczem i politykiem dwudziestolecia międzywojennego, m.in. w 1921 roku Raczkiewicz został ministrem spraw wewnętrznych. Początkowo bliski endecji, w latach 30. związał się z sanacją. W 1930 roku został senatorem z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR), a następnie marszałkiem Senatu. W latach 1939 – 1947 był prezydentem Rzeczypospolitej na uchodźctwie. Początkowo Raczkiewicz rezydował w Paryżu, później w Wielkiej Brytanii. Przeciwny układowi Sikorski-Majski z 30 lipca 1941, który podpisano bez jego wiedzy, Raczkiewicz groził ustąpieniem z urzędu, co zapoczątkowało kryzys gabinetowy. W grudniu 1942 roku wystosował list do papieża Piusa XII, w którym wzywał Watykan do zainteresowania się losem Polaków i Żydów - ofiar niemieckich represji. Po konferencji jałtańskiej w 1945 roku wielkie mocarstwa koalicji cofnęły uznanie rządowi Rzeczypospolitej na uchodźstwie. Prezydent Raczkiewicz stracił wpływ na polityczny kształt przyszłej Polski.
1 Dywizja Piechoty Wojska Polskiego
15 lipca 1943 w rocznicę bitwy pod Grunwaldem, żołnierze 1. Dywizją Piechoty im. Tadeusza Kościuszki złożyli przysięgę, w której była mowa o wiernej służbie ojczyźnie a zarazem o dochowaniu wierności Związkowi Sowieckiemu. Dywizja rozpoczęła szlak bojowy z Armią Czerwoną, walcząc m.in. w bitwie pod Lenino, uczestnicząc w wyzwalaniu Polski i zdobyciu Berlina. Dywizja powstała w wyniku starań komunistycznego Związku Patriotów Polskich i wniosku przedłożonego władzom sowieckich w kwietniu 1943 roku. Jej dowódcą był ppłk Zygmunt Berling, który pozostał w ZSRS po ewakuacji armii polskiej tworzonej przez gen. Władysława Andersa. 1. Dywizja Piechoty im. T. Kościuszki brała udział na przełomie lipca i sierpnia 1944 roku w walce o przyczółki na Wiśle, w rejonie Dęblina, o warszawską Pragę we wrześniu 1944 roku oraz o Wał Pomorski w lutym 1945 roku, m.in. w rejonie Mirosławca. Uczestniczyła w zdobyciu Berlina na przełomie kwietnia i maja 1945 roku. Żołnierze dywizji zatknęli polską flagę na Kolumnie Zwycięstwa w stolicy Niemiec.
