У сферы доўгатэрміновага догляду краіна небяспечна блізкая да таго моманту, калі, гледзячы на дэмаграфічныя змены, кадравыя рэсурсы і ўзровень выдаткаў, адзінай правільнай высновай з'яўляецца тое, што ўся сістэма разваліцца. Пра гэта пішуць доктар Павал Кубіцкі і яго каманда ў сваім меркаванні для money.pl.
У аналізе, які ахоплівае 29 краін, Польшчу аднеслі да групы такіх краін, як Іспанія, Партугалія, Грэцыя, Чэхія, Харватыя, Славакія і Літва. Гэта краіны з найменшымі дзяржаўнымі выдаткамі на доўгатэрміновы догляд і абмежаваным доступам да фармальных паслуг. Семʼі нясуць значную долю выдаткаў, а сістэмы застаюцца фрагментаванымі – без адзінага закона, які рэгулюе ўсе рашэнні.
Асноўны грэх польскай сістэмы заключаецца ў яе паходжанні. Яна звязана як з аховай здароўя, так і з сацыяльнай дапамогай, што ўскладняе каардынацыю. Нягледзячы на тое, што міжведамасная каманда па сістэмных рашэннях, звязаных з доглядам за пажылымі людзьмі, існуе і вядзецца праца па стварэнні вызначэння і пераліку паслуг па доглядзе, адзінага комплекснага закона ўсё яшчэ няма. Гэта важны, але толькі папярэдні крок да больш зладжанай сістэмы. Двайныя карані сістэмы таксама прыводзяць да практычных праблем. Адсутнічае бесперашкодны пераход пацыентаў паміж бальніцамі, сястрынскім доглядам і падтрымкай супольнасці, а абмен інфармацыяй паміж сістэмамі абцяжараны.
Найбольшым абмежаваннем застаюцца кадравыя рэсурсы і, як вынік, нізкая даступнасць паслуг. Дзяржаўныя выдаткі на доўгатэрміновы догляд складаюць прыблізна 1% ВУП. На практыцы гэта азначае, што выдаткі на догляд часта значна перавышаюць пенсію пажылога чалавека. Традыцыйная мадэль аказання падтрымкі няўстойлівая, улічваючы хуткарослыя патрэбы. Філасофію аказання падтрымкі неабходна змяніць, каб як мага больш людзей маглі як мага даўжэй самастойна спраўляцца з жыццём. Гэта таксама патрабуе змяненняў ва ўсёй мясцовай інфраструктуры, у тым ліку рамонту і адаптацыі жылля.
money.pl/ав