"Z wielkim bólem przyjęliśmy wiadomość o śmierci kardynała Andrzeja Marii Deskura, przyjaciela i powiernika kardynała Karola Wojtyły, a potem Papieża Jana Pawła II. Od pierwszych dni pontyfikatu wspierał go modlitwą, ofiarą i cierpieniem" - napisał w komunikacie przekazanym w sobotę PAP metropolita krakowski kard. Stanisław Dziwisz. Dodał, że "długoletnia ciężka choroba przyjaciela była dla Papieża w przedziwny sposób umocnieniem w jego posłudze Piotrowej".

Metropolita krakowski poinformował, że po rozmowach ze stroną watykańską i z rodziną zmarłego, podjęte zostaną starania o pochowanie kard. Deskura w Polsce, zwłaszcza mając na względzie jego "wielkie nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia i przyjaźń z papieżem".

Kard. Deskur miałby spocząć w krypcie sanktuarium bł. Jana Pawła II w Krakowie - Łagiewnikach. O dacie pogrzebu krakowska kuria poinformuje w późniejszym czasie.
Kard. Dziwisz zaapelował o modlitwę w intencji zmarłego - "wielkiego patrioty i wiernego syna Kościoła".

Zobacz serwis - beatyfikacja Jana Pawła II >>>

Kard. Deskur urodził się 29 lutego 1924 roku w Sancygniowie w Kieleckiem w rodzinie pochodzenia francuskiego. Ukończył wydział prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a później wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Po studiach doktoranckich w szwajcarskim Fryburgu, ze względów politycznych nie mógł wrócić do Polski.

Święcenia kapłańskie otrzymał 20 sierpnia 1950 r. z rąk kardynała Pierre'a Gerliera w kościele parafialnym w Saint-Bonnet-les-Oules we Francji (na terenie tej parafii znajduje się posiadłość francuskiej gałęzi rodziny Descours).
W 1952 został powołany do Watykanu, do pracy w Sekretariacie Stanu. Z racji piastowanych stanowisk kościelnych brał aktywny udział w przygotowaniach do Soboru Watykańskiego II.
W 1973 r. został przewodniczącym Papieskiej Komisji (obecnie Rady) ds. Środków Społecznego Przekazu.
Sakrę biskupią ks. Deskur przyjął 30 czerwca 1974 r. z rąk Pawła VI w Bazylice św. Piotra. Jako dewizę biskupią przyjął słowa: "Prawda was wyzwoli".
13 października 1978 r. doznał paraliżu lewostronnego po przebytym zawale serca. Odtąd poruszał się na wózku inwalidzkim.
15 lutego 1980 r. Jan Paweł II podniósł go do godności arcybiskupa, a pięć lat później do godności kardynalskiej.

Kardynał Deskur był współpracownikiem kilku papieży, od Piusa XII do Jana Pawła II. "Zawsze okazywał nam wszystkim wielką życzliwość i wiele troski" - podkreśla kard. Dziwisz.

PAP/mch

O. Maksymilian Kolbe zmarł męczeńską śmiercią w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau.

Rajmund Kolbe urodził się 8 stycznia 1894 roku w Zduńskiej Woli. W wieku 16 lat wstąpił do zakonu franciszkanów we Lwowie i otrzymał imię Maksymilian. Następnie pojechał do Rzymu, gdzie uzyskał doktoraty z filozofii i teologii. Tam w 1917 roku założył stowarzyszenie Rycerstwa Niepokalanej, a rok później przyjął święcenia kapłańskie. Niestety nabawił się tam także gruźlicy.

Po powrocie do Polski w 1919 roku założył pod Warszawą klasztor w Niepokalanowie oraz zaczął wydawać pismo "Rycerz Niepokalanej”. Sukcesy odniesione w Polsce nie zadowoliły zakonnika. Chcąc zdobyć cały świat dla Niepokalanej wyjechał w 1930 roku na misje do Chin, a potem do Japonii.

Mimo, że nawet niektórzy jego bracia uważali, że wyprawa na Daleki Wschód to szaleństwo, o. Kolbe stworzył w Nagasaki drugi Niepokalanów. Wydawał japoński odpowiednik "Rycerza Niepokalanej” oraz założył nowicjat i seminarium.

W 1936 roku zakonnik wrócił do Polski, gdzie zastała go wojna. Został aresztowany przez gestapo i był przesłuchiwany na Pawiaku. 28 maja 1941 roku o. Maksymilian Kolbe trafił do obozu zagłady Auschwitz-Birkenau. Nadano mu numer 16670.

- Ojciec Kolbe był pełen nieziemskiego spokoju, w nocy pocieszał i podnosił na duchu skazańców. Chciał w nich wzbudzić wolę życia i przetrwania – wspominał jeden z ocalonych więźniów.

Do swoich towarzyszy mówił: "ufajcie Niepokalanej, wy młodzi żyć będziecie. Ja obozu nie przeżyję, ale wy będziecie uratowani”.

W lipcu 1941 roku, po ucieczce jednego z więźniów, komendant obozu - lagerführer Karl Fritsch skazał dziesięć osób na śmierć głodową. Mimo, że tym razem nie padło na o. Maksymiliana Kolbe, ten dobrowolnie zamienił się i ofiarował swoje życie za nieznanego mu Franciszka Gajowniczka.

Swoją decyzję uzasadniał: "mam już blisko pięćdziesiąt lat, życie moje przeżyłem, a Ten ma życie przed sobą. Ma żonę i dzieci”. Zaskoczonemu hitlerowcowi, który pytał dlaczego chce pójść na śmierć za obcego człowieka, odpowiedział: "chcę innym dodać odwagi do życia”.

Franciszkanin zmarł 14 sierpnia 1941 roku, dobity zastrzykiem fenolu, jako ostatni z więźniów zamkniętych w bunkrze głodowym, w podziemiach bloku 11, tzw. bloku śmierci.

Franciszek Gajowniczek przeżył wojnę. Zmarł w 1995 roku w Brzegu na Opolszczyźnie w wieku 94 lat. Pochowany został na cmentarzu przyklasztornym franciszkanów w Niepokalanowie.

O. Maksymilian Kolbe został beatyfikowany przez papieża Pawła VI w 1971 roku. Jedenaście lat później, 10 października 1982 roku  kanonizacji dokonał papież Jan Paweł II.  W 1999 roku św. Maksymilian został ogłoszony patronem honorowych dawców krwi.

Posłuchaj więcej archiwalnych dźwięków o o. Maksymilianie Kolbe w serwisie specjalnym Radia Wolności>>>

mk

Oskar Schindler urodził się 28 kwietnia 1908 roku w mieście Zwittau, wówczas należącym do Austro-Węgier. Obecnie miasto nosi nazwę Svitavy i leży na terenie Czech. Mając 20 lat, ożenił się z Emilią Pelzl.

Pracował w należącej do ojca fabryce maszyn rolniczych. Po jej zamknięciu, spowodowanym kryzysem gospodarczym, Schindler zatrudnił się jako przedstawiciel handlowy jednego z zakładów przemysłowych w Brnie. W 1935 roku wstąpił do Partii Niemców Sudeckich (SDP). Po pewnym czasie został członkiem Abwehry, czyli organu wywiadu i kontrwywiadu niemieckich sił zbrojnych, działającego w latach 1921-1944. Po aneksji Sudetów przez III Rzeszę został członkiem Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej (NSDAP).

Pamięci Polaków Ratujących Żydów - zobacz serwis historyczny

Po inwazji Niemiec na Polskę i wkroczeniu 6 września 1939 roku wojsk III Rzeszy do Krakowa, Schindler przejął za bezcen Pierwszą Małopolską Fabrykę Naczyń Emaliowanych i Wyrobów Blaszanych "Rekord" w Krakowie. Przedsiębiorstwo nad Wisłą przemianowano szybko na Niemiecką Fabrykę Wyrobów Emaliowanych (Deutsche Emailwarenfabrik - DEF). Początkowo wytwarzano w niej naczynia, ale szybko zaczęto produkować amunicję. Praca DEF na rzecz niemieckiego przemysłu zbrojeniowego w czasie, gdy działania na frontach się rozszerzały, dawała jej specjalne przywileje.

W celu obniżenia kosztów Oskar Schindler zatrudnił do pracy w fabryce około 1300 żydowskich robotników. Początkowo kierował się względami ekonomicznymi, ale po pewnym czasie otoczył swoich pracowników opieką. Twierdził, że potrzebuje wykwalifikowanej kadry, a próba zaszkodzenia jego pracownikom spowoduje wniesienie przez niego żądania o odszkodowanie do niemieckiego rządu.

German Death Camps - zobacz serwis edukacyjno-społeczny

W 1942 roku, podczas likwidacji krakowskiego getta, Schindler postanowił ocalić swoich zatrudnionych. Dzięki łapówkom i niecodziennym umiejętnościom negocjacyjnym zawarł układ z Amonem Goethem komendantem obozu koncentracyjnego w Płaszowie, że ten przeniesie 900 Żydów do podobozu wybudowanego na tyłach fabryki DEF. Pod koniec wojny, kiedy likwidowano niemieckie obozy i mordowano wszystkich więźniów, Schindlerowi udało się ewakuować 1200 pracowników do fabryki Brünnlitz na Morawach. W 1945 roku Brünnlitz zostało wyzwolone.

Pod koniec II wojny światowej Schindler wyjechał do Argentyny, gdzie próbował rozkręcić interes. W 1958 roku wrócił do Niemiec. Schindler przez cały czas utrzymywał kontakty z ocalonymi przez siebie żydowskimi pracownikami, wielokrotnie podróżował na ich zaproszenie do Izraela.

W 1963 roku jerozolimski Instytut Yad Vashem przyznał mu tytuł "Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata". Oskar Schindler zmarł 9 października 1974 roku. Zgodnie z jego życzeniem pochowano go na cmentarzu katolickim w Jerozolimie.

Postać Schindlera przybliżył w książce "Arka Schindlera" australijski powieściopisarz Thomas Keneally, Steven Spielberg zaś wyreżyserował na jej podstawie film "Lista Schindlera".

mk