"Nuta człowiecza" Józef Czechowicz

Ostatni zbiór wierszy poety, który kilka miesięcy po jego wydaniu, we wrześniu 1939 roku, zginie podczas bombardowania. Stanie się to w rodzinnym Lublinie, gdzie trafił przypadkiem w czasie ewakuacji. Zginie dosłownie kilkaset metrów od domu, w którym się wychował.

"Nuta człowiecza" Józef Czechowicz

Foto: mat. prasowe

Jeśli dodać do tego, że w wierszu "żal", z tomu "Nuta człowiecza", pisał o "płonących szybkach synagog" i sobie "bombą trafionym w stallach" obraz będzie pełniejszy. Józef Czechowicz był poetą obdarzonym niezwykłą wrażliwością. Doskonale widać to w wierszach z "Nuty człowieczej". Mimo awangardowej formy, są to teksty bardzo muzyczne i zmysłowe. Zanurzone w polskim pejzażu i ludowości, jak np. słynny "kujawiak kujawiaczek siwe oczko śpij". Znajdziemy tu jednak także motywy metafizyczne. Część z nich odwołuje się do symboliki chrześcijańskiej, część do niejasnego przeczucia nachodzącego kresu. Jak się okazało, był on bardzo bliski.