Anna Walentynowicz
Urodziła się na Wołyniu. Od 1945 roku pracowała w gospodarstwie rolnym pod Gdańskiem. W1950 roku zatrudniła się w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, gdzie pracowała - z przerwami - jako spawacz i suwnicowa do 1991 roku. Po oddaniu legitymacji ZMP wstąpiła do Ligi Kobiet i została w stoczni jej przewodniczącą. Podczas protestu robotniczego w grudniu 1970 roku przygotowywała posiłki dla strajkujących. W 1978 roku przystąpiła do tworzących się wtedy Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Była członkiem redakcji pisma WZZ "Robotnik Wybrzeża". Systematycznie nękana przez Służbę Bezpieczeństwa. 8 sierpnia 1980 na pięć miesięcy przed odejściem na emeryturę rozwiązano z nią umowę o pracę. Żądanie przywrócenia do pracy Anny Walentynowicz stało się pierwszym postulatem strajku, który rozpoczął się 14 sierpnia w Stoczni Gdańskiej. Na żądanie strajkujących przywieziono ją z domu samochodem dyrektora. 16 sierpnia, gdy stoczniowy Komitet Strajkowy podpisał porozumienie z dyrekcją, zatrzymywała wychodzących do domu robotników. To m.in. jej apele sprawiły, że część z nich pozostała, by kontynuować strajk solidarnościowy z innymi zakładami. Walentynowicz weszła w skład prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. W 1981 roku Służba Bezpieczeństwa próbowała ją otruć. Internowana po wprowadzeniu stanu wojennego. Przeciwniczka Okrągłego Stołu. Krytykowała przemiany polityczne w Polsce po 1989 r. O współpracę ze służbami specjalnymi PRL Walentynowicz oskarżała wielokrotnie publicznie Lecha Wałęsę. Zginęła w katastrofie samolotu prezydenckiego 10 kwietnia 2010 pod Smoleńskiem.
Stanisław Wroński
Działacz komunistyczny, minister kultury i sztuki w latach 1971–1974, minister bez teki w 1974. Poseł na Sejm PRL V, VI, VII i VIII kadencji, członek Rady Państwa (1974–1985). Przewodniczący Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1980–1987. Skończył studia w Szkole Partyjnej przy KC PZPR w 1951 roku. Od 1944 roku członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie (od 1948) członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1983 członek Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON), organizacji utworzonej w 1982 roku w czasie stanu wojennego przez PZPR, skupiającej podporządkowane jej stronnictwa polityczne oraz prorządowe organizacje katolickie w celu propagandowego wykazania poparcia społeczeństwa dla władz i stanu wojennego. Przedstawiciel PZPR w redakcji miesięcznika "Problemy Pokoju i Socjalizmu".
