Stanisław Bułak-Bałahowicz

Stanisław Bułak (Wikipedia/domena publiczna), Bronisław Wesołowski (Wikipedia/domena publiczna)

Foto: Wikipedia/domena publiczna

Stanisław Bułak-Bałahowicz

Wojskowy pochodzenia białoruskiego. Po rewolucji w Rosji 1917 roku, przedostał się do Estonii, gdzie podejmował działania zbrojne przeciwko bolszewikom. Po zawarciu estońsko sowieckiego traktatu pokojowego w 1920 roku przeszedł na stronę polską. Dowodzony przez niego oddział został podporządkowany 3. Armii Gen. Edwarda Śmigłego–Rydza. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Walczył pod Warszawą, a później na terenie Białorusi. W Mozyrzu na proklamował powstanie niepodległej Republiki Białorusi. Po rozbiciu jego oddziałów osiadł w Warszawie. W 1939 roku walczył w obronie Warszawy. W 1940 roku zginął podczas próby aresztowania przez Gestapo.

Bronisław Wesołowski

W czasach zaborów działacz Socjaldemokracji Polski Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL). W 1917 roku wziął udział w rewolucji bolszewickiej w Rosji. Zwolennik całkowitego podporządkowania SDKPiL władzom partii bolszewickiej. Od 1918 roku przewodniczący bolszewickiego Najwyższego Trybunału Rewolucyjnego. W 1918 roku przewodniczył misji Rosyjskiego Czerwonego Krzyża w Polsce, która miała oficjalnie zabezpieczyć powrót rosyjskich jeńców z niewoli austriackiej i niemieckiej. W rzeczywistości przejmował transporty jeńców, by nie trafiły na terytorium "białych" Rosjan. Decyzją władz polskich został internowany. Został rozstrzelany przez polskich żandarmów w 1919 roku.