Партал Onet.pl публікуе вялікую размову з польскім добраахвотнікам Пятром Міткевічам, ён расказвае пра падзеі ва Украіне, як выглядае бой, чаму контрнаступ так павольна прасоўваецца ды іншае.
Прывядзем некаторыя вытрымкі з размовы:
«На фронце бываюць розныя месцы, але часта бывае так, што за месяц прасунешся на 100 метраў і гіне 100 чалавек. А гэта лесапаласа ў 100 метраў».
«Гэтая вайна цалкам мяняецца кожныя два месяцы. Мяняюцца тактыкі, мяняюцца патрэбы, мяняюцца сезоны. Першыя два месяцы расіяне ўвайшлі ва Украіну, яны ўжо былі пад Кіевам. Я яшчэ не быў там, таму не хачу гэта апісваць, але гэта быў жудасны досвед для мірных жыхароў. Забівалі мірных жыхароў, адбываліся згвалтаванні і рабаванні. Яны ўвайшлі так свабодна, але іх жорстка забілі. Іх лепшыя штурмавыя групы былі знішчаны пад Кіевам. Яны там страцілі шмат тэхнікі, не планавалі лагістыку. Праз два месяцы ўтварыўся фронт і пачалася пазіцыйная вайна, артылерыйскі бой, але праблема ў тым, што артылерыі ў нас не было, у гэтых акопах сядзела толькі пяхота пад пастаянным артылерыйскім агнём з боку расіян. Мы не маглі ім адказваць, было моцнае расчараванне.
Яшчэ праз два месяцы з'явіўся HIMARS. Гэта значыць амерыканскія ракетныя ўстаноўкі, здольныя дакладна пацэліць па расійскім пазіцыям з вялікай дыстанцыі. Расіяне не былі гатовыя да HIMARS. У іх былі свае вялікія склады боепрыпасаў за 40-50 км ад фронту, таму што мы не маглі па іх трапіць. Наша штатная артылерыя страляла на 40 км, але з меркаванняў бяспекі яна была размешчана за 20 км ад лініі фронту, таму дасягала толькі 20 км да іх пазіцыі. Іх склады былі ў бяспецы, і ў гэтых складах яны захоўвалі боепрыпасы па 2-3 тыдні для цэлых брыгад. HIMARS знішчылі гэтыя пункты боепрыпасаў у Харкаўскай вобласці. Расіяне не мелі там запасаў і пачалі адыход. А потым, у верасні мінулага года, быў добры наступ на Харкаў, у якім я ўдзельнічаў, у якім наш баявы дух сапраўды падняўся».
HIMARS знішчылі пункты боепрыпасаў у Харкаўскай вобласці. Расіяне не мелі запасаў і пачалі адыходзіць.
«У верасні мінулага года быў буйны ўкраінскі наступ, і раптам нешта спынілася. Потым пайшлі дажджы, таму цяжкая тэхніка ўжо не працуе, і адной пяхотай шмат не заваюеш. Усё спынілася і ў гэты час яны падрыхтавалі рубяжы абароны. Тады чортаў Бахмут пачаўся. Ацэнку Бахмута пакінем гісторыкам. Увогуле, кожны дзень там гінула каля тысячы вагнераўцаў і каля 300 самых смелых нашых хлопцаў».
«І я хацеў бы звярнуцца, калі нехта з тых, хто прымае рашэнні, прыслухоўваецца. Гэта сапраўды добрая воля. Загінула менш за дзесяць нашых палякаў. Трымайце слова, выплачвайце гэтыя грошы семʼям, таму што калі мы ішлі ваяваць побач з украінцамі, з братамі-ўкраінцамі, мы ведалі, што калі загінем, нашы семʼі будуць неяк матэрыяльна забяспечаны. Так, гэта вельмі важна. Людзі рызыкуюць жыццём, але за плячыма семʼі».
Матэрыял цалкам чытайце на партале Onet.pl.
вх
***