Здавалася б, нічога страшнага не здарылася. Варшава не была разбурана, а Нацыянальны стадыён не згарэў падчас канцэрта Макса Коржа. Былі шум, смецце і трохі моладзевага «дыму». Нікога не збілі, а матэрыяльная шкода нязначная. Відавочна, усё гэта павінна было сутыкнуцца са спакойнай, руціннай рэакцыяй службаў бяспекі. Аднак гэтыя падзеі ўпісваюцца ў вельмі небяспечны кантэкст польскай палітыкі, піша Багуслаў Хработа для Rzeczpospolita.
Мы даўно ведаем, і прэзідэнцкая кампанія пераканаўча пацвердзіла, што пытанне міграцыі, і ўсё часцей пытанне польска-ўкраінскіх адносін, – гэта плавільны кацёл, поўны неверагодна гарачых эмоцый. Полымя пад ім гарыць з усё большай інтэнсіўнасцю, патэнцыйна прыводзіць да непажаданых наступстваў для адных, але чаканых для іншых.
Дональд Туск выдатна гэта разумее, таму ў яго не было іншага выбару, як абвясціць палітыку «нулявой талерантнасці» ў дачыненні да вінаватых у беспарадках у Варшаве і на Нацыянальным стадыёне. Калі б ён завагаўся, ён бы паказаў
Хвіліна слабасці ў адносінах да затрыманых толькі падліла б масла ў агонь усё больш гарачага плавільнага катла антыіміграцыйных эмоцый.
Высылаючы 63 украінцы і беларусы з Польшчы, прэм'ер-міністр спрабуе кантраляваць калектыўныя эмоцыі; патушыць полымя, якое можа перарасці ў маштабны пажар. Для нашых сяброў з абцяжаранай вайной Украіны гэта шок, бо дагэтуль госці адчувалі паблажлівасць у Польшчы. Аднак гэтаму прыходзіць канец – праз тры гады да ўкраінцаў трэба ставіцца як да ўсіх астатніх. Яны павінны не толькі прытрымлівацца тых жа правілаў, але і больш паважаць пачуцці гаспадароў; яны павінны разумець, што чырвона-чорны сцяг у Варшаве азначае прыкладна тое ж самае, што і прасоўванне іміджу Пуціна ў Кіеве.
І, нарэшце: калі абодва бакі не пастараюцца стрымаць свае эмоцыі, то ўспыхне полымя ўзаемных забабонаў, якое спаліць усё добрае, што адбылося паміж Польшчай і Украінай пасля 2022 года. І толькі Пуцін выйграе ад гэтага.
вх