Halina Konopacka - właściwie Leonarda Kazimiera - Konopacka urodziła się 26 lutego 1900 roku w Rawie Mazowieckiej. Ze strony matki miała przodków pochodzenia tatarskiego.
W wieku ośmiu lat, wraz z rodzicami, przeniosła się do Warszawy. Podczas studiów na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego dała się poznać jako zapalona narciarka, pływaczka i tenisistka, grała też w koszykówkę. Przypadkiem trafiła do sekcji lekkoatletycznej AZS Warszawa gdzie zetknęła się z profesjonalnym sportowym treningiem. W ciągu siedmiu lat uprawiania sportu wyczynowego, do 1931 roku, Halina Konopacka 26 razy otrzymała tytuł mistrzyni Polski w pchnięciu kulą i rzucie dyskiem, siedem razy stała się rekordzistką świata w rzutach dyskiem i kulą, pięciokrotnie reprezentowała nasz II RP w meczach międzypaństwowych i aż 56 razy pobiła rekord Polski w pchnięciu kulą, rzucie dyskiem i oszczepem, pięcioboju i sztafecie.
Rodzina Konopackiej pasjonowała się sportem, głównie tenisem, w którego grał jej ojciec, siostra Czesława i brat Tadeusz, późniejszy piłkarz i lekkoatleta. Sama Halina również znakomicie grała w piłkę ręczną i jeździła konno.
Największy sukces Haliny Konopackiej to złoty medal olimpijski w rzucie dyskiem. To był też największy sukces sportowy II RP - pierwszy złoty medal olimpijski zdobyty przez reprezentanta Polski. Było to w Amsterdamie, 31 lipca, podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1928 roku. Wtedy też Konopacka pobiła rekord świata. Rzuciła dyskiem na odległość 39 metrów i 62 centymetry.
W plebiscycie dziennikarzy sportowych Halina Konopacka została wtedy uznana za Miss Igrzysk, była bowiem nie tylko świetną lekkoatletką, ale też piękną, utalentowaną kobietą. Malowała, pisała wiersze, które publikowała w takich czasopismach jak "Świat", "Skamander" czy "Wiadomości". Poeta i red. naczelny "Przeglądu Sportowego" Kazimierz Wierzyński umożliwił jej wydanie w 1929 roku tomiku poetyckiego o tytule "Któregoś dnia".
Karierę sportową Halina Konopacka zakończyła w 1931 roku. Wcześniej, w 1928 roku wyszła za mąż za pułkownika Ignacego Matuszewskiego, dyplomatę, szefa oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego i ministra skarbu II Rzeczypospolitej. Swoje niezwykłe talenty – tym razem automobilistki - wykorzystała we wrześniu 1939 roku, podczas dramatycznej akcji ratowania przed Niemcami złota ze skarbca Banku Polskiego. Osobiście siedziała wtedy za kierownicą autobusu, którym polskie złoto było wywożone za granicę.
Po wojnie Halina Konopacka znalazła się wraz z mężem na emigracji w Stanach Zjednoczonych. Wróciła wtedy do poezji i zajęła się malarstwem. Zmarła 28 stycznia 1989 roku na Florydzie. Półtora roku po jej śmierci, urnę z jej prochami pochowano na warszawskim cmentarzu na Bródnie.
W stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości została pośmiertnie odznaczona przez prezydenta najwyższym polskim odznaczeniem – Orderem Orła Białego.
Niezwykłe życie złotej damy polskiego sportu przedstawia dr Robert Gawkowski, historyk sportu z Uniwersytetu Warszawskiego.
Audycja jest współfinansowana przez Fundację "Pomoc Polakom na Wschodzie" w ramach sprawowania opieki Senatu Rzeczypospolitej Polskiej nad Polonią i Polakami za Granicą.
Teksty czyta Krzysztof Dumała.
Audycję zrealizowała i oprawiła muzyką Magdalena Górecka-Balcer.
Do wysłuchania programu zaprasza Ewa Plisiecka.