Crackfinder
Pytanie rodzące w mojej głowie skojarzeniowy galimatias, błagający bym choć na chwilę się skupił i siłą woli wyciągnął, którąś z myśli ku światu: czego słuchasz. Jak to czego słucham? W tym miejscu najczęściej pojawia się uczucie zakłopotania, chęć przypomnienia sobie najciekawszego dźwięku ubiegłych dni i próba sparowania go z wyobrażonym gustem rozmówcy. Tym razem było podobnie. Udostępniłem nitkę z Bandcampa. Jakie było z moje zdziwienie, gdy po krótkiej chwili w oknie komunikatora dostrzegłem wiadomość zawierającą znajomą okładkę płyty. Crackfinder to między innymi Anna Zaradny, kompozytorka, instrumentalistka i artystka wizualna. Materiał współtworzą Robert Piotrowicz i Jerome Noetinger. U podstaw twórczości całej trójki leży artystyczny eksperyment i tego też oczekiwałem od dwóch nienaturalnie długich jak na dzisiejsze standardy utworów tworzących album. To muzyka wymagająca, która nagradza wytrwałych mnogością bodźców i emocjonalnością kompozycji.
Chór Czarownic - Już płonę a jeszcze
W ostatnim zestawieniu feministyczne spojrzenie na polską muzykę reprezentowała formacja Pochwalone. Tym razem inspiracja, pochodząca z analogowego medium, wprost z drukowanych stron jesiennego numeru Przekroju. Mowa o Chórze Czarnowic, projekcie zainicjowanym przez pochodzącą z Poznania Ewę Łowżył, artystkę fotografkę, współrealizatorkę wielu projektów artystycznych i społecznych. Parafrazując założycielkę, Chór to nie zespół Alibabki, a punkowy projekt. To nie uległe kobiety, tylko gromki tłum używający krzyku, śpiewu, muzyki i recytacji, by opowiadać o ważnych tematach.
The Chats - Smoko
Przedmieścia Sydney, miasto Chatswood. Niecałe 25 tysięcy mieszkańców, których otoczenie tworzą wielopiętrowe siedliska biznesu, zatłoczone centra handlowe, ale też murowane domy i wszechobecne drzewa. Josh, Matt i Eamon rozpoczęli wspólne granie podczas jam session w szkole średniej. Pewnego dnia, podczas drogi z domu swojego ojca, do piekarni, gdzie miał kupić pasztecik, w głowie Eamona pojawił się pomysł na refren. Po powrocie napisał piosenkę, a koledzy dopracowali jej formę. Projektem zainteresowali znajomego, który zaproponował nagranie klipu. Jakiś czas po premierze kawałka do szopy, w której odbywają się próby The Chats zapukała lokalna telewizja. Wszystko za sprawą niewiarygodnej popularności numeru Smoko. Chłopcy się nie przejęli. Zrobili virala śpiewając o przerwie na fajkę i dalej robią swoje.
Haru Nemuri
Karierę rozpoczęła w wieku 17 lat grając na syntezatorze. Następnie, całkiem niespodziewanie, rozszerzyła swoją działalność o rapowane występy poetyckie. Tak narodziła się Haru Nemuri, gwiazda popu dla nowego pokolenia japończyków, otwartych na niczym nieskrępowany surfing po gatunkach muzycznych. Artystka udowadnia, że bariera językowa, to za mało żeby przejść obojętnie obok jej pierwszej długogrającej płyty. Haru z wdziękiem rapuje swoje zwrotki, nie stroni od elektronicznych eksperymentów i gitarowo-emocjonalnej stylistyki shoegaze. Miarowo recytowane słowa, których brzmieniowych odpowiedników na próżno szukać w naszej mowie, wywołały u mnie dreszcz niepewności, będący bezpośrednią reakcją na j-popowe skojarzenia. I choć Haru potrafi być cukierkowa, to robi to umiejętnie, jedynie podkręcając smak całości.
Jaylib - The Red
Wspólny projekt dwóch hip-hopowych legend, raperów i producentów: Madliba i śp. Jay Dee (vel J Dilla). Dwójka już wtedy rozpoznawalnych reprezentantów rapowego podziemia rozpoczęła współpracę w okolicach 2000 roku, kiedy to nieżyjący już Dilla przekazał Madlibowi płytę ze swoimi beatami. Ich wspólne nagrania zauważył założyciel wytwórni Stones Throw Peanut Butter Wolf. Postanowił on wydać jeden z kawałków na składance wydanej przez label i na potrzeby tego projektu nazwał duet Jaylib. Madlib i J Dilla wydali wspólnie tylko jeden album, bawiąc się muzyką, rapując na produkcjach drugiego i udowadniając, że warto mieć dystans do swojej twórczości.
Arbuzowy R.
