Światowy Dzień Poezji. Opisać człowieka, którego nikt nie opisze...

- Piszę po to, żeby nie wyrządzać krzywdy bliźnim i zadbać o swoje zdrowie psychiczne. Czasem dużo przyjemniej jest napisać wiersz, niż wybić jakąś szybę - mówił w Dwójce Bohdan Zadura, uczestnik dyskusji o roli poezji w naszym życiu codziennym.

"Jako poetka piszę, bo pojawia się podstawowy impuls, żeby coś zatrzymać, żeby opisać człowieka, którego poza mną nikt nie opisze, albo jakieś emocje zatrzymać, które potem zbledną i nie będą mnie tak absorbować".

Foto: Fraser Mummery/Flickr, lic. CC BY 2.0

Po co nam poezja? To proste i nieco naiwne pytanie stało się punktem wyjścia do ciekawej, pełnej anegdot dyskusji pomiędzy znakomitymi poetami: Krystyną Dąbrowską, Bohdanem Zadurą i Piotrem Matywieckim.

Laureatka Nagrody Fundacji im. Kościelskich w 2013 roku za tom "Białe krzesła" w audycji Iwony Smolki podkreślała dwoistość swojego stosunki do poezji: jako autorki i czytelniczki wierszy. – Jako poetka piszę, bo pojawia się podstawowy impuls, żeby coś zatrzymać, żeby opisać człowieka, którego poza mną nikt nie opisze, albo jakieś emocje zatrzymać, które potem zbledną i nie będą mnie tak absorbować. Co innego mną kieruje, jak czytam wiersze. To wtedy odczuwam niemalże fizyczną radość z poznawania czyjegoś świata, języka. Wiersz powoduje głód i coś otwiera. Ja po dobrym wierszu widzę ostrzej - opowiadała Krystyna Dąbrowska.

Bohdan Zadura zwracał uwagę, że poezja często służy wywoływaniu wzruszenia. Nie tylko w czytelnikach. - Po publikacji poemaciku "Hotel Ukraina" (utwór dotyka tematu stosunku Polaków do ukraińskich uchodźców - przyp. red.) na Facebooku przez Andrija Lubkę, który to przetłumaczył i wrzucił, odezwały się do mnie prawie wszystkie wymienione w tym wierszu osoby. Ten odzew sprawił, że się naprawdę wzruszyłem.

Czasem odbiór wiersza zadziwia samego poetę, o czym opowiadał Piotr Matywiecki. - Moja najdziwniejsza przygoda z odpowiedzią na wiersz, który napisałem, była całkowicie irracjonalna - wspominał. - Pewna pani, którą dobrze znałem, po przeczytaniu jednego z moich wierszy powiedziała mi, że jest on dla niej niesłychanie ważny, bo przypomina jej zmarłą matkę. Ja do dziś nie jestem w stanie pojąć, co w tym wierszu mogło być takiego, że przypomina konkretną osobę, bo to był wiersz dość odlotowy, niemający w sobie żadnych cech psychologicznej realistyczności. Doszedłem do wniosku, że albo jej lektura kompletnie się rozmijała z moimi intencjami, albo moje intencje z jej lekturą. Może też być coś  takiego jak podświadomość wiersza, że jest w nim coś irracjonalnego, jakby pod jego treścią, co nagle człowiekowi wiąże się z jakimś zupełnie realnym stanem czy wspomnieniem...

Więcej rozważań poetów, między innymi o ich pierwszych wierszach, we fragmentach audycji przygotowanej przez Iwonę Smolkę.

bch/jp