Kanye West - "808s & Heartbreak"

Kanye nagrał album odbiegający znacznie od tego, co nagrywał dotychczas. Odważył się wydać krążek nieszablonowy - szalenie osobisty, monotematyczny, a chwilami nawet monotonny. Ale... ta płyta po prostu musiała brzmieć tak jak brzmi.

Fani zarzekają się, że to ostatnia płyta największego gwiazdora czarnej muzyki XXI wieku, jaką kupili. Wielu pochyla się nad autentycznym cierpieniem, goryczą i smutkiem bijącymi z każdej linijki tekstów zainspirowanych nieszczęściami, jakie przyniósł Westowi los w ubiegłym roku.

Jak się okazało po premierze – stracił coś więcej niż matkę i ukochaną – opuściły go całe rzesze wielbicieli. Na szczęście na ich miejsce przyszli nowi, a West zdaje się zyskał coś więcej – szacunek.

Najważniejsza refleksja wynikająca z całej burzy wokół "808s ..." jednak nie dotyczy samego autora zamieszania, tylko nas - odbiorców, słuchaczy wystawiających mu cenzurki. To my chcielibyśmy, aby pozostał sobą. Tym samym Kanye Westem produkującym hity, ubierającym się w fantazyjne stroje własnego projektu i wygadującym głupoty. My zamknęliśmy go w szufladce, a gdy teraz chce się z niej wydostać - dostaje po głowie, słysząc, że jego płyta jest nudna i nie nadaje się do słuchania.

Faktem jest, że Kanye zaszokował. Nagrał album odbiegający znacznie od tego, co nagrywał dotychczas. Odważył się wydać krążek nieszablonowy - szalenie osobisty, monotematyczny, a chwilami nawet monotonny (w każdym z 12 utworów głos Kanye został przepuszczony przez auto-tune, przez co brzmi jak robot, jednak ten zabieg znaczy dużo więcej niż u T-Paina czy Akona). Może nie ma na niej imprezowych bitów powalających rozbudowanymi aranżami ze świetnymi partiami smyków - imponują za to eklektyzmem i mocnymi bębnami. A genialne poruszające momenty jak "Love Lockdown" i "See You In My Nightmares" (z gościnnym udziałem Lil Wayne'a) można mnożyć. 

Siła "808s…" tkwi w tym, że nie ma w niej odrobiny kalkulacji. Ta płyta musiała brzmieć tak jak brzmi. Próżne wszystkie nasze rozważania i próby wyciągnięcia uniwersalnych wniosków, bo i tak prawdziwą wartość nowej płyty Westa poznamy dopiero za kilka bądź kilkanaście lat. Zamiast szukać dziury w całym, powinniśmy posłuchać i odebrać tą płytę taką, jaka jest. Pełna pasji, prawdy i buntu. Może nie najlepsza w dorobku, ale z pewnością najważniejsza.

Tymoteusz Kubik