Historie, które przedstawia kanadyjska pisarka, ujawniają – najczęściej w krótkiej, misternej formie – niewidziane nici łączące sprawy i ludzi. W błysku epifanii, w zaskakującej puencie, w uderzającym (nonsensem, ironią losu) paradoksie odkrywamy nagle, jak złożone są relacje międzyludzkie, jak wiele niespełnienia, boleści, tęsknoty skrywają.
Bez złudzeń, bez litości, choć ze swoistą czułością Alice Munro przedstawia – na tle z pozoru mało istotnej codzienności – opowieści o ludziach-uciekinierach (uciekinierkach, bo najczęściej są to kobiety), o tych, którzy wyłamują się ze schematów i – płacą za to cenę. Jak podkreślali goście Dwójkowej audycji z cyklu "Życie na miarę literatury" – opowiadania Munro są w jakiejś mierze autobiograficzne, ucieczki bohaterek tych tekstów są poniekąd literackimi przetworzeniami ucieczki samej pisarki: od swojej niełatwej przeszłości, od środowiska, z którego wyrosła.
Dlaczego Munro wybiera krótkie formy prozatorskie? Jak jej biografia odzwierciedla się w biografiach stworzonych przez nią bohaterek? Co kryje się w bezlitosnym spojrzeniu Munro? O twórczości znakomitej kanadyjskiej pisarki mówili jakiś czas temu w Dwójce: pisarka, historyk literatury, prof. Inga Iwasiów; tłumaczka dwóch wydanych w Polsce zbiorów opowiadań Alice Munro "Zbyt wiele szczęścia" i "Taniec szczęśliwych cieni", Agnieszka Kuc oraz dziennikarka Katarzyna Wajda.
Edytor większości polskich wydań książek Munro, Wydawnictwo Literackie w tym roku wydało dwa inne zbiory opowiadań: "Drogie życie" i "Przyjaciółka z młodości”. W 2014 roku nakładem WL ukażą się "Księżyce Jowisza” oraz "Odcienie miłości”.
Zapraszamy do wysłuchania obszernych fragmentów audycji Doroty Gacek i Andrzeja Franaszka.
