Artyści śpiewają i improwizują według ściśle określonego schematu. Każdy ze śpiewaków odpowiada za jeden z czterech głosów: boke, bassu, contra lub mesa’oke. Za głos boke odpowiada solista który śpiewa melodię główną. Bassu to głos basowy który najczęściej śpiewa w podstawie akordu tonikę, contra to śpiew w kwincie a mesa’oke to z kolei głos śpiewający o oktawę wyżej od wspomnianej kwinty czyli piątego stopnia. W audycji nagrania z różnych płyt od lat 90. do współczesności.
Ta cenna muzyczna tradycja sardyńskich tenorów przekazywana jest ustnie z ojca na syna. Ich śpiew jest ściśle związany z poezją improwizowaną, choć artyści wykonują także poezję pisaną. Wiersze są często skomponowane przez klasycznego pisarza z Sardynii, który nie jest rozpoznawany w oficjalnej literaturze włoskiej. Opisują chwile życia codziennego w świecie rolniczym, hodowlanym czy rzemieślniczym, ale zawierają także pieśni miłosne, religijne i satyryczne.
Przeczytaj także:
Peppino Marotto, głos Sardynii
Śpiew Tenorów charakteryzuje się odgłosami naturalnego sardyńskiego krajobrazu – beczeniem owiec, rykiem krów, sykiem wiatru (dźwięki onomatopeiczne). W Bitti występuje kilkanaście różnych rodzajów melodii – ballu lestru (szybki taniec), ballu seriu (poważny taniec), isterritas, muttos, passu torrau, andira, dillu, boke’e notte (głos nocy), ninna nanna (kołysanka), innu (hymn), cantos religiosos (pieśń religijna).
Śpiewacy stoją naprzeciw siebie, tworząc krąg. Ich śpiew jest symbolem siły, społecznej spójności. Między granitową krainą Sardynii a śpiewem Tenorów buzuje prawdziwy magnetyzm i słoneczna energia.
***
Na audycję "Źródła" w poniedziałek (10.01) w godz. 15.15-16.00 zaprasza Kuba Borysiak
