Danuta Szaflarska przyszła na świat 6 lutego 1915 roku w Kosarzyskach. Z dzieciństwa wyniosła miłość do ruchu, spontaniczności i teatru amatorskiego. Choć marzyła o medycynie, życie poprowadziło ją zgoła inaczej. W 1939 roku ukończyła Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie. W tym samym roku zadebiutowała na scenie w Teatrze na Pohulance w Wilnie.
Wojna, opór, teatr. Życie między dramatem a sceną
Po powrocie do Warszawy występowała w podziemnych teatrach, angażowała się w działalność konspiracyjną, a w powstaniu warszawskim pełniła funkcję łączniczki. Doświadczenie wojny, walki i straty ukształtowało w niej pokorę, głęboką wrażliwość i zrozumienie dla ludzkiej tragedii - cechy, które potem przenosiła na deski sceniczne i ekran filmowy.
Po wojnie Danuta Szaflarska stała się jedną z pierwszych powojennych gwiazd polskiego kina. Z rolami w filmach takich jak: "Zakazane piosenki" (1946) czy "Skarb" (1948). Jej życie wypełniał przede wszystkim teatr. Aktorka wykreowała ponad sto ról w Teatrze Telewizji, Teatrze Polskiego Radia, a także we współczesnych spektaklach, w których grała aż do ostatnich miesięcy swojego życia.
>>> Danuta Szaflarska i jej dzieciństwo. Reportaż "Panienka Danusia"
Ikona nieugiętej kobiecości i siły ducha
Jej droga była pełna zmian, usłana wojną i ciężarem podejmowanych decyzji. Danuta Szaflarska stała się symbolem nieugiętości i niezależności. W audycji przyjrzymy się jej jako kobiecie niezłomnej, twardej, a jednocześnie pełnej ciepła i empatii. To portret artystki, która nigdy się nie poddała.
Przypomnimy też jej filozofię aktorstwa. Sama powtarzała, że gra to nie tylko zawód, ale powołanie. Ostatnia kotwica nadziei, refleksji, rozmowy z samym sobą i z publicznością.
***
Na audycję "Dwójka na miejscu" w sobotę (5 grudnia) w godz. 15.00-1700 zapraszają Monika Pilch i Monika Zając.
