Przewodnik płytowy nr 6

Ostatnia aktualizacja: 27.02.2010 12:01

W kolejnej porcji audio recenzji płyty z Los Angeles, Nowego Jorku, Montrealu i Woodstock.

Clues - "Clues", Constellation 2009
Clues to kolejny przedstawiciel barwnej montrealskiej sceny. Grupa założona została przez Aldena Pennera lidera nieistniejącej już indie rockowej formacji The Unicorns, jednej z pierwszych jaskółek, które przed laty zwróciły muzyczną uwagę na to drugie co do wielkości miasto Kanady. Debiutancki krążek Wskazówek to w dużej mierze kontynuacja piosenkowej melodyjności The Unicorns, wzbogacona o hałaśliwość potężnych montrealskich kolektywów Efrima Menucka.

Fool's Gold - "Fool's Gold", IAMSOUND Records 2009
Żadna recenzja debiutanckiej płyty Fool’s Gold nie może obejść się bez odwołań do Vampire Weekend. 11 - osobowy kolektyw ze słonecznego Los Angeles dowodzony przez dwójkę izraelskich imigrantów Luke’a Topa i Lewisa Pesacova, podobnie jak nowojorski kwartet, pełnymi garściami czerpie z muzycznego bogactwa Czarnego Lądu. Na krążku taneczne brzmienia rodem z Etiopii, Ghany czy Sahary wymieszane zostały z hebrajskimi zaśpiewami.

Yeasayer - "Odd Blood", Secretly Canadian 2010
Drugi w dorobku album nowojorskiej formacji określającej swoją muzykę mianem "bliskowschodniego psychodelicznego gospel". Płyta została nagrana w przerobionej na studio chacie w słynnym miasteczku Woodstock. Inspiracji dostarczyła podróż do Nowej Zelandii. Zdaniem wokalisty Chrisa Keatinga album ten jest próbą rzucenia brzmieniowego wyzwania Rihannie zwłaszcza jeżeli chodzi o intensywność basu. Z kolei gitarzysta Anand Wilder uważa, iż pokazuje on bardziej popowe oblicze zespołu.

The Magnetic Fields - "Realism", Nonesuch 2010
Autor jednego z najbardziej epickich płytowych wyznań miłości w historii muzyki ("69 Love Songs"), Stephin Merrit, dopisuje drugą część do wydanego przed dwoma laty albumu "Distortion". W odróżnieniu od uprzesterowionego krążka, któremu na okładce patronował symbol chłopca, dziewczęcy "Realism" zdominowały akustyczne folkowe brzmienia. W kąt poszły charakterystyczne dla TMF syntezatory zaś gitara elektryczna pojawia się raptem w jednej piosence.

Audio- recenzje pochodzą z audycji Program Alternatywny prowadzonej w każdą środę i czwartek między 19.00 a 21.00 na antenie Programu Trzeciego przez Jacka Hawryluka i Bartka Chacińskiego.

Zobacz więcej na temat: Alternatywa Bartek Chaciński Etiopia Ghana podróże Rihanna

Czytaj także

Przewodnik płytowy nr 8

Ostatnia aktualizacja: 30.04.2010 09:24

Król i książę amerykańskiego folku, kosmopolityczne siostry oraz egzotyczny rock'n'roll, oto bohaterowie kolejnego zestawienia nowości płytowych.

CococoRosie – "Grey Oceans", Sub Pop 2010
Na kształt czwartego studyjnego albumu sióstr Casady wpłynął ich nomadyczny styl życia. Piosenki powstawały m.in. w Buenos Aires, Melbourne, Berlinie, Nowym Yorku i Paryżu, we współpracy z lokalnymi muzykami. - Zależało nam na prostym, akustycznym brzmieniu, jak za czasów debiutu "La Maison de Mon Reve" - wyjaśnia połowa duetu, Bianca Casady.

Bonnie Prince Billy & The Cairo Gang - "Wonder Show of the World", Drag City 2010
Folk rockowy bard ostatnimi czasy przyzwyczaił nas do wydawania przynajmniej dwóch płyt rocznie. Najnowszą prezentującą jego bardziej przystępne oblicze nagrał razem z Emmetem Kelly odpowiedzialnym na krążku za stronę muzyczną. W chórkach pojawia się inny wielki współczesnego folku Phil Elverum.

Sam Amidon – "I see the sign", Bedroom Community 2010
Na swojej czwartej płycie amerykański folkowiec kontynuuje adaptację pieśni z rejonu gór Apallachów i tradycyjnych pieśni irlandzkich. Zachowując oryginalną melodię i linię wokalu artysta dorzuca nowe akordy i rytmikę. W procesie rearanżacji wspomogli go Nico Muhly, Shahzad Ismaily and Valgeir Sigurðsson. Gościnnie na płycie zaśpiewała Beth Orton.

"Stroke: Songs for Chris Knox", Merge Records 2010
Dwupłytowy tribute album dla jednego z najbardziej wpływowych alternatywnych muzyków z Nowej Zelandii znanego m.in. z formacji Tall Dwarfs, Toy Love i solowej twórczości. W czerwcu 2009 roku artysta ucierpiał na skutek udaru słonecznego. Na płytach piosenki Chrisa Knoxa wykonali m.in. Yo La Tengo, Mountain Goats, Will Oldham, Stephin Merritt, Bill Callahan, Lou Barlow, Jay Retard.

Okapi & Aldo Kapi’s Orchestra – "Love Him", Illegal Art 2010
Koncept album włoskiego producenta Filippo Paoliniego, który przełożył na współczesny język dorobek awangardowego kirgiskiego kompozytora Aldo Kapiego, rzekomo żyjącego i tworzącego w pierwszej połowie XX wieku. W rzeczywistości płyta to kolejny udany przykład mash up’u czyli muzycznego recyklingu polegającego na tworzeniu kompozycji z fragmentów utworów innych artystów.

"Forge Your Own Chains, Heavy Psychodelic Ballads And Dirges 1968-1974", Now-Again Records 2009
"Psych Funk 101", World Psychodelic Funk Classics 2009
Dwie kompilacje pokazujące światową ekspansję rock’n’rolla, która miała miejsce w drugiej połowie lat 60. Na płytach znalazły się utwory artystów m.in. z Azji i Afryki, twórczo rozwijających anglosaskie pierwowzory, wzbogacając je o lokalną tradycję muzyczną.

Audio- recenzje pochodzą z audycji HCH (Trójka) prowadzonej przez Jacka Hawryluka i Bartka Chacińskiego.

Zobacz więcej na temat: aldo Azja Buenos Aires HCH Jacek Hawryluk Nowa Zelandia

Czytaj także

Yeasayer - "Odd Blood"

Ostatnia aktualizacja: 27.03.2010 12:50

Gdy słyszy się, że "Odd Blood" zostało zainspirowane zażywaniem przez zespół LSD w Nowej Zelandii, to można pomyśleć o zagubieniu artystów jako ludzi.

Patrząc powierzchownie, najnowszy album nowojorczyków to zestaw przebojowych kompozycji, zarazem dość prosta i banalna rzecz jak na zespół, który otacza – a przynajmniej tak funkcjonował w mojej świadomości – nimb awangardy. Gdy jednak wgryźć się w temat "Odd Blood", sprawy zaczynają się komplikować in minus dla Yeasayer.

Anand Wilder, Chris Keating oraz Ira Wolf Tuton na swoim drugim krążku zgromadzili masę wpadających w ucho melodii, piosenek, które – jakby to ujął Paweł Sajewicz – satysfakcjonują na poziomie intelektualnym, ale raczej (może wyłączając pierwsze sesje z "O.N.E.") nie poruszają emocjonalnie. Eksperymentalny pop w dwóch pierwszych singlach z "Odd Blood", czyli w "Ambling Alp" i właśnie "O.N.E.", "Madder Red", osadzony na mosiężnym bicie opener "The Children", Eurodance kontrowany rytmiką a la Timbaland w "Love My Girl" - te kawałki szczególnie pasują do formatu radia, które ma przede wszystkim za zadanie wprowadzać w dobry nastrój przeciętnego słuchacza, a także do dużych festiwali. I po powyższej konstatacji można by przejść do umilania codziennych zajęć puszczeniem omawianej płyty w tle gdyby nie fakt, że jej treść w istocie rzeczy wypełnia postmodernistyczny zgiełk z mieszaniem różnych przekazów, rozmywaniem granic i relatywizmem na czele.

Gdy słyszy się, że "Odd Blood" zostało zainspirowane zażywaniem przez zespół LSD w Nowej Zelandii, to można pomyśleć o zagubieniu artystów jako ludzi, o wywoływaniu fermentu wokół albumu, czyt. lepszej sprzedaży marki "Yeasayer", ewentualnie uśmiechnąć się pod nosem na pretensjonalność tej historii, a nie popadać w zadumę nad frapującym (wg zespołu i dziennikarzy muzycznych) konceptem stojącym za tym krążkiem. Czytając o wykorzystaniu przez Wildera w "Madder Red" wersu z wierszy celtyckich zastanawiam się czy indie młodzież, która będzie wtórować zespołowi na koncertach do wspomnianego kawałka jest świadoma tego, że Celtowie obok codziennego życia imali się również takich aktywności, od których zdrowo myślący, współcześnie żyjący człowiek trzyma się z daleka. Dodajmy do tego pozostałe historie stojące za piosenkami, grafikę towarzyszącą płycie przedstawiającą ludzką głowę bez wykształconych organów z dwoma układami scalonymi zamiast oczu, wreszcie muzyczny miszmasz wypełniający longplay i mamy pełną kakofonię myśli oraz emocji, w której giną ważne treści, jak sportretowany w "Modegreen" dyktat telewizji polegający na nieustannym zalewaniu odbiorcy mozaikowym przekazem (cóż za nieintencjonalna, ale jednak gorzka puenta samego "Odd Blood"!).

Najnowszemu albumowi Yeasayer nikt nie odbierze dużej przebojowości. Pytanie czy piosenki można konsumować w oderwaniu od ich kontekstu? Moim zdaniem na pewno nie w każdym przypadku, a do takowych należy aktualnie omawiany, gdzie sami artyści poprzez budowanie całej otoczki, tła dla swojego wydawnictwa zachęcają słuchacza do odbierania efektu ich pracy jako całości. A w takim ujęciu "Odd Blood" w pewnym stopniu mierzi.

Łukasz Kuśmierz

Zobacz więcej na temat: Alternatywa IRA Nowa Zelandia timbaland

Czytaj także

Przewodnik płytowy nr 5

Ostatnia aktualizacja: 04.02.2010 15:14

Młoda mama, big band z XXII wieku oraz muzyk z amigą pod pachą to bohaterowie kolejnego przeglądu nowości płytowych prezentowanych przez Bartka Chacińskiego.

Owen Pallett - "Heartland", Domino 2010
Kanadyjski magik skrzypiec i loopera, fanom na całym świecie znany lepiej jako Final Fantasy, ostatecznie porzucił swą hołdującą japońskiej grze nazwę. Gry jednakże w dalszym ciągu pozostały źródłem jego muzycznej inspiracji. Na trzecim w dorobku, a pierwszym podpisanym własnym nazwiskiem albumie Pallett stworzył konceptualną historię młodego farmera Lewisa, żyjącego w komputerowej krainie Spectrum.

Scout Niblett - "The Calcination of Scout Niblett", Drag City 2010
To już szósty studyjny album artystki, noszącej imię na cześć bohaterki książki "Zabić Drozda". Podstawowym budulcem płyt Niblett zaliczanej do nurtu post grunge'owego, jest przesterowująca się gitara i wokal miejscowo wzmocnione prostą perkusją. Najnowszą płytę Brytyjki po raz kolejny wyprodukował Steve Albini, który nadał całości ‘aluminiowego’ posmaku. Przez niektórych album ten uważany jest za pierwszą słabszą płytę w jej dyskografii.

Mitch&Mitch with Their Incredible Combo - "XXII Century Soundponeers", Lado ABC 2010
Powiększeni o silną sekcję dęto - rytmiczną w postaci: Cannibal Mitcha, Andrew Mitchbauera, Mitchelli the Kid i Half-Ape-Half-Mitcha, The Mitchiz (jak sami się pieszczotliwie nazywają) zapraszają w podróż w przyszłe stulecie. Zdaniem szalonej orkiestry warszawskich kowbojów w XXII wieku nastąpi powrót brzmień z lat 50. i 60., a na parkietach znów królować będą eleganckie big bandowe tony.

Ceephax Acid Crew - "United Acid Emirates", Planet Mu 2010
Andy Jenkinson, lepiej znany jako Ceephax to brytyjski producent muzyki acid housowej i drum'n'bassowej. Artysta, którego kariera zaczęła się w latach 90. słynie ze swojej fascynacji starymi brzmieniami elektronicznymi. Pierwsze kawałki nagrywał na taśmę magnetofonową z wykorzystaniem syntezatorów z lat 80. W występach na żywo sięga po old scholoowe dźwięki generowane chociażby za pomocą komputera Commodore Amiga.

Novika - "Lovefinder", Kayax 2010
Cztery lata po wyciszonej płycie "Tricks Of Life", Novika powraca z nowym, solowym albumem. Wydany nakładem Kayaxu krążek "Lovefinder" wbrew tytułowi nie został poświęcony wyłącznie miłości. Novika opowiada na nim raczej o ludziach i codziennych emocjach związanych z funkcjonowaniem we współczesnym świecie. Wpływ na treść krążka, jak i na czas jego powstawania, miało macierzyństwo artystki.

Bullion - "Say Goodbye to What", One Handed Music 2010
Bullion to przedstawiciel sceny mash - up'owej, tworzący na bazie sampli z piosenek innych wykonawców. Na swojej wydanej na vinylu epce zaprezentował dwie nowe propozycje muzycznych kolaży. W promującej całość piosence "Say Goodbye To What" pogodził m.in. przyspieszony głos indiańskiej wokalistki folkowej Buffy Sainte Marie z hip hopowym beatem i jazzowym solem skrzypiec.

Audio- recenzje pochodzą z audycji Program Alternatywny prowadzonej w każdą środę i czwartek między 19.00 a 21.00 na antenie Programu Trzeciego przez Jacka Hawryluka i Bartka Chacińskiego.

Zobacz więcej na temat: Bartek Chaciński Jacek Hawryluk komputery podróże