Abdullah Miniawy to egipski wokalista, poeta i kompozytor, wychowany w oazowym El-Fajum, znany z bezkompromisowej ekspresji i niepokornego głosu rewolucji. Od dekady konsekwentnie rozwija swój język artystyczny na pograniczu tradycji i eksperymentu.
Miniawy czerpie z klasycznego języka arabskiego, sufickiej duchowości oraz bazuje na pamięci. Jego twórczość nieustannie pulsuje napięciem między sacrum a świeckim doświadczeniem. Dziś, mieszkając w Paryżu, znajduje ukojenie w Parc des Buttes-Chaumont, ale jego sztuka nadal rezonuje echem placu Tahrir.
W jego twórczości przełomem był projekt „Le Cri du Caire”. Powstały w czasie protestów w Egipcie na początku drugiej dekady XXI wieku, wyrósł z chaosu i buntu. Głos Miniawy'ego, nasycony gniewem i melancholią, w połączeniu z elektro-akustycznymi eksperymentami Petera Corsera i Mehdi Haddaba, pełen był nadzieją arabskiej wiosny. Późniejsze dołączenie do składu Erika Truffaza umocniło to połączenie. Ich wspólny album zdobył Victoire du Jazz w kategorii „Album world music ", a ja przed rokiem miałem okazję zobaczyć go na żywo. Miniawy śpiewający, krzyczący, deklamujący, skandujący, wyjący – to doświadczenie niesamowite i wyjątkowe w swoim rodzaju.
Nowy album „Peacock Dreams” to bardziej intymna, a jednocześnie bardziej radykalna wypowiedź Miniawy’ego. To projekt w formie klasycznego trio – z udziałem dwóch wybitnych paryskich puzonistów: Robinsona Khoury’ego i Julesa Boittina. Niecodzienny wybór instrumentarium – dwa puzony i głos – daje zaskakującą przestrzeń: dźwięki raz przypominają ceremonialne procesje, innym razem miejski zgiełk Kairu czy operowy śpiew.
Muzyka, choć skromna w środkach, jest niezwykle sugestywna – ostrożne, niemal medytacyjne harmonie pisane przez Miniawy’ego, zaaranżowane przez Khoury’ego, budują niezwykłe napięcie. Każda fraza wokalna śpiewana jest w klasycznym arabskim, z manierą recytacyjną wywiedzioną z modlitw i recytacji Koranu, niosąc filozoficzne przesłania o wolności, prawdzie i duchowym przebudzeniu.
Jednym z najbardziej uderzających utworów jest „Kemet Song”, gdzie jeden z puzonów snuje rytmiczny motyw, podczas gdy drugi pulsuje niczym basowe serce kompozycji. Całość zbudowana jest wokół powtórzeń i pogłosów, które kreują mistyczne napięcie. Miniawy brzmi tu jak prorok niosący wieść spoza czasu.
Abudllah Miniawy
W „Ta-Mehu Song (remix)” powraca do jednego ze swoich wcześniejszych dzieł, „Notice A Tiny Scratch For The Blue Behind”, by poddać je dekonstrukcji. Przy pomocy producenta HVAD i jego brudnych, nieregularnych bitów, tabli, ścierających się z dronami i turntablistycznymi zgrzytami, artysta przywołuje duchy Egiptu sprzed tysiącleci – w sposób nowoczesny, psychodeliczny, niemal post-industrialny. Czasem dęciaki brzmią jak instrumenty perkusyjne, czasem bardziej basowo. „Kneel for Truth” i tytułowe „Peacock Dreams” z udziałem Truffaza, to rozciągnięta elegia. Trąbka ślizga się po przestrzeni niczym modlitwa, podczas gdy Miniawy moduluje głos między krzykiem a szeptem.
Teksty Miniawy’ego – pisane od ósmego roku życia – to manifesty, modlitwy, zaklęcia. Jego głos, niezależnie od tego, czy słuchacz rozumie arabski czy nie, niesie ciężar i intensywność, której nie da się zignorować. Od arabskiej wiosny jego wiersze widniały na murach egipskich miast – dziś wybrzmiewają w salach koncertowych Europy z tą samą siłą. Paryski koncert sprzed roku wciąż pozostaje w mojej pamięci jako wydarzenie wyjątkowe.
Miniawy, korzystając na „Peacock Dreams” z oszczędnego instrumentarium i niezwykle świadomej formy wyrazu, stworzył dzieło, które porusza. Jego muzyka, choć zakorzeniona w konkretnej kulturze i historii, mówi językiem uniwersalnym. Pokazuje jak, wykorzystując minimum środków, można tworzyć maksymalistyczne efekty – muzyczne i wokalne, nawet wtedy gdy sprzymierzeńcem jest cisza. A może właśnie wtedy.
Jakub Knera
Abdullah Miniawy
Peacock dreams
PPL Songs / Aghani El Khalq
Ocena: 4/5
Ocena: 5/5
https://abdullahminiawy.bandcamp.com/album/peacock-dreams
***
Więcej recenzji w naszym dziale Słuchamy.
