Portal Polskiego Radia SA
słuchaj
shopping_cart
Polskie Radio
Section05

wyłączenie banerów

"Zwykły – niezwykły"- reportaż Ewy Michałowskiej przy współpracy Wiesława Paszty o wzruszającej historii Filipa

Filip od urodzenia cierpi na artrogrypozę. Choroba objawia się przykurczami rąk i nóg. Nie mógł chodzić, wymagał całodobowej opieki. Jego rozwój intelektualny nie odbiega od normy – przeciwnie – jest bardzo "bystrym" i inteligentnym chłopcem. W wyniku wielu skomplikowanych operacji zyskał szansę na normalne życie. Rodzice i lokalna społeczność podziwiają go za jego upór i wytrwałość w dążeniu do celu. Zobacz więcej na temat: 

"Bobry znad Wigier"– reportaż Jakuba Tarki o bobrze europejskim

Symbolem Wigierskiego Parku Narodowego, gatunkiem szczególnej ochrony jest bóbr europejski. Wojciech Misiukiewicz - pracownik parku, przyrodnik i fotograf jest specjalistą numer 1 od bobrów. Twierdzi, że każdy z nich w Polsce jest z dziada pradziada suwalczaninem. Na terenie parku bobry występują od lat 50. Wtedy jeszcze nie było parku, ale one znajdowały się w granicach obecnego Wigierskiego Parku Narodowego. Pojawiły się przy ujściu rzeki Czarnej Hańczy do jeziora Wigry i to był fenomen - mówi Wojciech Misiukiewicz. Skąd wzięło się powiedzenie "płacze jak bóbr"? Dlaczego myśliwi pomagali przy odbudowie populacji bobra? Czy bóbr jest cięższy od sarny? Zapraszamy do wysłuchania reportażu. Zobacz więcej na temat: 

Jakub Terakowski

Pan Jakub Terakowski nadesłał ciekawe archiwalia, z bogatym opisem wyjaśniającym ich historię: "13.05.1982 "rozkręciłem" w krakowskich liceach "cichą przerwę" - nielegalny protest przeciw wprowadzeniu stanu wojennego. Od połowy kwietnia natłukłem na maszynie do pisania mojego taty tysiące ulotek. "Natłukłem" dosłownie, bo pisałem przez osiem - dziesięć kalek równocześnie. Potem rozrzucałem te ulotki w szkołach średnich i salkach katechetycznych. A to nie było wówczas bezpieczne zajęcie... Ale udało się. W liceum, do którego chodziłem, na przerwę nie wyszedł nikt, a cisza była... ogłuszająca. Wprawdzie dyrekcja próbowała uruchomić radiowęzeł, lecz krótkie spięcie błyskawicznie rozwiązało sprawę...". Zobacz więcej na temat: 

"Mistrz i konsoleta, czyli sztuka malowania dźwiękiem" – reportaż Ewy Michałowskiej

Audycja dokumentalna poświęcona Marianowi Adamskiemu. Walczył w Powstaniu Warszawskim, potem został za to wysłany do obozu karnego na Śląsku. Pracę w radiu rozpoczął w 47 roku. Najpierw w biurze, potem jako montażysta aż wreszcie zajął się realizacją dźwięku, w czym osiągnął nieprawdopodobne wręcz mistrzostwo. Wspaniały człowiek, zawsze gotowy pomagać innym. Odszedł w sierpniu 2015 roku. Mariana Adamskiego wspominają koleżanki i koledzy radiowcy: Teresa Solczak, Marian Dachniewski, Andrzej Krusiewicz, Antoni Mielniczuk, Andrzej Sowa, Tadeusz Sznuk i Paweł Wojewódka. Zobacz więcej na temat: 

"Ślady pamięci" – reportaż Grażyny Wielowieyskiej o budynkach, na których można znaleźć ślady powstańczych walk

Sierpniowe popołudnie. Dom na ulicy Kazimierzowskiej w Warszawie. Przy murze duża drabina, na niej mężczyzna, który pobiera odcisk jednego ze śladów po kuli, z fasady budynku. Budynek należy do rodziny Rafalskich i wiążą się z nim wspomnienia z czasów powstania. Rodzina pragnie w ten sposób ocalić te wydarzenia od zapomnienia. Takich śladów na budynkach, choć minęły już lata, ocalało jeszcze sporo. Reduta Banku Polskiego, kościół św. Stanisława Kostki, mur getta, most Poniatowskiego to niektóre z miejsc, w których do dziś odnaleźć można pozostałości po powstańczych walkach. Niestety, wraz z upływem czasu, coraz ich mniej. Przy remontach obiektów, zostają zamalowane, wykruszają się, budynki zostają wyburzone. Członkowie Fundacji "Mi Polin /Z Polski" odszukali dotychczas 10 takich miejsc i utrwalili je w odlewach z brązu. Projekt powstał dzięki grantowi z Muzeum Historii Polski w ramach kampanii "Patriotyzm jutra".  Zobacz więcej na temat: 

Kolega z Warszawy

24 sierpnia 1810 r. urodził się Ludwik Orpiszewski, publicysta, powieściopisarz, dramaturg, belwederczyk i dyplomata. Po upadku powstania listopadowego emigrował do Paryża. Chopin poznał go jeszcze w Warszawie w roku 1828, kiedy rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Na Liście Imiennej Uczniów Królewskiego Warszawskiego Uniwersytetu, figurował jako student Wydziału Prawa i Administracji oraz Filozoficznego. W roku 1828 krążył po Warszawie głośny wiersz Orpiszewskiego, elegia na śmierć wojewody Bielińskiego. Fryderyk znał wiele dzieł swego kolegi, recytowanych przez niego podczas spotkań towarzyskich. Ludwik przekazał swemu synowi Władysławowi wiele informacji o Chopinie, które znalazły się w jego rękopiśmiennych Wspomnieniach, spisanych dopiero w latach 1940-41. Pamiątki po kompozytorze oglądał on u swej stryjenki Marii Wodzińskiej, która wspomnienia o Fryderyku przeplatała grą na fortepianie. (md) Zobacz więcej na temat: