Igraszki z diabłem. "Nie ma cwaniaka nad Polaka"

- Igranie z pomniejszymi diabłami właściwie nigdy na złe nam nie wyszło. W legendach i w świadomości ludowej istniało przeświadczenie, że jako Polacy jesteśmy ludźmi bardzo sprytnymi i że poradzimy sobie z drobnymi, diabelskimi sztuczkami - przekonuje Witold Vargas.

(zdjęcie ilustracyjne)

Foto: Istvan Csak/Shutterstock.com

Witold Vargas O konszachty z diabłem podejrzewało się nie tylko alchemików, jak pan Twardowski, ale także muzyków. Gwiazdy tamtych czasów grały tak, że nikt nie potrafił im się oprzeć. To rodziło przypuszczenia, że mają oni diabelskie instrumenty albo podpisali pakt z nieczystymi siłami

Do diabelskiej szlachty należą m.in. Lucyper nazywany także Lucyferem i Belzebub, ale w kulturze polskiej istnieje także pomniejsza brać diabelska. - Analuzując to zagadnienie pod kątem geograficznym, można powiedzieć, że każda miejscowość miała swojego diabełka - opowiada gość Czwórki i tłumaczy, pod jaką postacią występowały one w legendach. - Przybierały taką postać, jaka w danym momencie im pasowała, żeby osiągnąć swój cel. Mógł to być baranek albo królik. Diabeł też towarzyszył zmarłym ludziom, którzy pokutowali za grzechy - tłumaczy Vargas.

Dlaczego stawiano krzyże na rozstaju dróg, kto mieszkał w spróchniałych wierzbach, jak wyglądał diabeł kontuszowy i skąd wzięło się powiedzenie, że "kowal to mały diabeł"? Zapraszamy do wysłuchania audycji.

***

Tytuł audycji: Klucz Kulturowy

Prowadzi: Justyna Majchrzak

Gość: Witold Vargas (ilustrator książek dla dzieci, współautor "Bestiariusza słowiańskiego")

Data emisji: 4.02.2017

Godzina emisji: 15.15

kul/jp